Het is vandaag een zwarte dag. Mijn grootste idool is overleden. Ik heb nooit idolen gehad, Hazes was eigenlijk de enige. Van jongs af aan was ik zijn grootste fan. Zijn eerste nummer, "Een beetje verliefd", hoorde ik ergens in een disco. Toen ik bij FC Utrecht speelde ben ik met Wim van Hanegem naar een concert geweest en mocht zijn kleedkamer in. Ik heb hem toen een hand gegeven en met hem gesproken. Sindsdien heb ik zo'n beetje geen concert meer overgeslagen, ik heb hem zeker een keer of dertig op zien treden. En in de 'kleine uurtjes' heb ik zeker wel honderd keer met hem meegezongen, want daarvoor was zijn muziek ideaal.

Bij mijn afscheid kreeg ik van de jeugdafdeling 4 kaarten voor de Arena en in de auto draaide ik vaak zijn cd's, hij was misschien wel een onderdeel van leven geworden. Overal waar ik gespeeld heb, waren ze gek van André Hazes. Ik weet dat heel veel voetballers van zijn muziek hielden.

Nu zit ik bij de televisie, weer naar een concert te kijken. Alleen kan ik dit keer niet meezingen, er zit een brok in mijn keel. Het is net als bij Pim Fortuyn, ook zo'n volksheld die onverwacht gaat en waar heel Nederland van op zijn kop staat.

Het heeft helemaal niets met voetballen te maken, maar sommige dingen moet je gewoon even kwijt. Over twintig jaar zullen we nog altijd zijn liedjes zingen als er een feestje te vieren valt. En misschien dit jaar ook nog wel bij op ons op de club, als er wat te vieren is:

"Zeg mij waarom", "Geef mij je angst", "Het rode licht", "De vlieger". Zeg maar niets meer…

Marco Boogers (23/09/2004)