gehockeyd werd. Maar uiteindelijk hebben we er heel goed op kunnen werken, als je tenminste maar op je benen blijft staan. Een sliding betekent onherroepelijk een enkele reis naar het brandwondencentrum. Het programma vermeldt twee trainingen per dag, één maal vroeg in de ochtend en één maal in de vooravond. Vooral ’s avonds, als de zon eenmaal verdwenen is, blijkt er heel goed te werken, maar desalniettemin is zo’n schema onder dergelijke omstandigheden verschrikkelijk zwaar in zo’n klimaat. Met name omdat Robert Verbeek er behoorlijk de gang in houdt en van iedereen honderd procent inzet eist. En ik moet zeggen, alle jongens geven maximaal en niemand klaagt. Dat is heel belangrijk als je tien dagen zo intensief met elkaar samen moet werken. We hebben daar drie wedstrijden gespeeld waarvan we er in principe twee hadden moeten winnen, tegen Suriname en de Antillen. De laatste wedstrijd was pijpie leeg na hele zware week. Maar het belangrijkste was de saamhorigheid die er de hele trip is geweest. Tussen alle trainingen, wedstrijden en besprekingen door was er soms ook nog tijd om leuke dingen te doen. Natuurlijk was daar het zwembad waar dan gretig gebruik van werd gemaakt, maar we zijn ook een keer wezen snorkelen in zee en naar het strand geweest. Een aantal hebben ook nog een rondrit op het eiland gemaakt. Wat je dan uiteindelijk meeneemt is dat je in de gelegenheid bent geweest om de cultuur op de Antillen te leren kennen. Eén maal heeft de groep vrij gekregen om op stap te kunnen gaan, maar het absolute hoogtepunt was toch de clinic bij CV Willemstad. Na een half uur rijden vanaf het hotel, waarbij de laatste vijf minuten de weg geen weg meer was en de camera’s van SBS6 achter in het busje, kom je daar aan en zie je 60 jongens en meisjes staan die het ontzettend leuk vinden dat wij daar een training komen geven. Die beleving is misschien wel een voorbeeld voor ons. In Nederland is iedereen altijd gehaast en alles moet. Daar is het allemaal relaxed en probeert iedereen te genieten. Het wordt een leuke training met veel plezier. Zoals bij ons ook gebruikelijk wordt de laatste tien minuten ingevuld met een partij. Wij speelden in de volgende opstelling. In het doel Ariejan Wallaard, achterin Juan Martinez, Dave van der Meer en John den Dunnen, in het midden Jermaine Sandvliet, Michael van der Heijden en Duco Bolte, en een aanval bestaande uit Chima Onyeike, Brutil Hosé en ondergetekende. En dan maar ballen tegen zestig van die hollende kinderen. Na een 2-0 achterstand kwamen we terug tot 2-2 en vlak voor tijd kopt John den Dunnen uit een corner van Brutil Hosé de winnende treffer in. Op dat moment beleefden we wat we in de tweede helft van dit seizoen ook graag willen zien: héél veel gejuich. John gooit z’n shirt uit en rent naar camera SBS, gevolgd door ons allemaal terwijl we zongen ‘We gaan europa in’. Toen ook beseften we allemaal dat die kinderen je heel veel plezier terug geven. Want soms vergeet je wel eens hoe leuk voetbal is….

Marco Boogers (27/01/2004)