OVERPEINZING DEEL 2
De dag begon al mooi. 's Morgens vroeg, toen ik door het keukenraam naar buiten keek terwijl de eerste koffie dampend en geurend uit het apparaat pruttelde, was ik voor het eerst weer getuige van de naderende dageraad. Op dat zelfde moment drongen ook voor het eerst het geluid van fluitende vogels tot me door. Het voorjaar is in aantocht. Het was zo'n dag waarop je voelt dat er iets moois in de lucht hangt. Je voelt je sterk.
Wanneer je dan vooruit denkt aan de wedstrijd van die avond, krijg je de kriebels in je buik, die vervolgens de hele dag niet meer zullen verdwijnen. Er staat een thuiswedstrijd van Dordrecht'90 te spelen. Tegen wie is feitelijk helemaal niet zo belangrijk, het gaat om de eigen jongens. Het gaat om het spelletje van de schapenkoppen en het gaat om de winst. Het kan namelijk weer gaan gebeuren: het mooiste van alles, die overwinning.
Wanneer je dan even na achten op het stadion arriveert, blijkt bij de gebruikelijke controle dat bijna alles al in gereedheid is voor de wedstrijd. De tribunes zijn geveegd, de stoeltjes gepoetst en het veld ligt er fantastisch bij. Alles ruikt naar voetbal.
Het tweede traint om tien uur en trainers en spelers druppelen het stadion binnen, net als een aantal medewerkers dat de laatste voorbereidingen treft. De hoezen worden van de business-seats verwijderd, vlaggen worden gehesen en de catering foerageert de ontvangstruimtes en verkooppunten in het stadion. Er wordt geen topdrukte verwacht, maar alles moet wel op de gebruikelijke manier goed geregeld zijn.
In de loop van de dag begint de telefoon steeds frequenter te rinkelen. Er worden extra kaartjes besteld en er zijn vragen over de wedstrijd. Die ene wedstrijd, die op dat moment het belangrijkste op de wereld betekent. Juist dat, die aanloop naar zo'n wedstrijd, waarbij het gedurende de dag steeds drukker wordt, geeft dat hele speciale gevoel. Dat wedstrijdgevoel waarbij de kriebels steeds sterker worden en de spanning stijgt.
In de loop van de middag arriveren trainers, leiders, het horeca- en veiligheidspersoneel, de vroege stewarddienst, de eerste gasten voor de brasserie, de spelers, officials. De aftrap nadert, de spanning nadert zijn hoogtepunt. Alles is geregeld, het feest kan beginnen.
Als het eerste fluitsignaal dan eindelijk om zeven uur klinkt en de bal aan het rollen wordt gebracht blijkt al snel dat er deze wedstrijd wel weer mogelijkheden liggen. Onze ploeg speelt wéér niet slecht. De schapenkoppen hebben de wedstrijd van begin af onder controle, maar een handvol kansen blijft helaas nog onbenut. Totdat Michel van Zundert na een klein half uurtje tot ieders opluchting het vijandelijke doel wel weet te vinden. De Dike Side gaat uit zijn bol.
Na de rust gaat het verder. Niet weerhouden door de forse tegenwind die door het stadion waait of de striemende regen die bij vlagen het voorjaarsgevoel met succes geweld aandoet, legt Dordrecht de tegenstander zijn wil op. Marco Boogers tekent voor de bevrijdende 2-0 en even later stift Mark de Vries ons cluppie in veilige haven waarna Rogier Molhoek uit een vrije trap de allerlaatste twijfel wegneemt. In de laatste minuut tikt Hans van der Woude uit een complex ingestudeerde vrije trap de vijfde treffer tegen het nylon waarmee de vreugde over de grootste overwinning in heel veel jaren het juiste feestelijke tintje meekrijgt.
De Dike Side gaat helemaal los, het publiek staat op de banken en klapt de handen stuk voor de fijne voorstelling die het zojuist heeft bijgewoond. De spelers verzamelen zich gearmd in de middencirkel en bedanken de toeschouwers. Het moment van euforie is onvergetelijk en zeker gelukmakend. In de catacomben komt de blijdschap tot uiting. Iedereen vliegt elkaar om de nek, iedereen is blij, uitgelaten.
Hier gaat het dus om. Die emotie, die blijdschap na een overwinning, de opluchting na een behaalde winst. Die winst, die toch het allerbelangrijkste is in de sport. Dit keer met hele duidelijke cijfers bereikt: 5-0! Iedereen is onder de indruk. Vijf doelpunten voor, en nul tegen. Vijf doelpunten, en dat terwijl een aantal van de mooiste aanvallen nog onbekroond waren gebleven en een aantal kansen nog onbenut waren gelaten. Maar wat doet dat er nog toe. Die 5-0 staat, en die wordt nooit meer vergeten.
Desondanks blijkt op de ranglijst nog geen progressie geboekt te zijn, maar dat is op dit moment eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Zestiende, vijftiende of veertiende, wat maakt het uit? De weg omhoog is nog lang. Iedereen beseft terdege dat die ene mooie overwinning in feite nog niets betekent. Het is hooguit een begin. Maar er is wel iets bewezen, deze ploeg kán voetballen! De gevolgde weg was moeilijk, maar kennelijk toch de juiste. Het vertrouwen in eigen kunnen, dat ondanks alle tegenslagen en kritieken rechtovereind was gebleven, was beloond en niet ten onrechte gebleken. Een bewijs dat een visie en idee ten grondslag liggen aan de opbouw van een ploeg. Dordrecht'90 heeft zich niet laten verleiden tot paniekvoetbal en het heeft er nu alle schijn van dat er toch weer iets moois kan gaan groeien. Stapje voor stapje vooruit.
Dit seizoen resteert nog één periode, de laatste kans om het hele jaar in één keer goed te maken. Niemand rekent Dordt op dit moment tot een potentiële kandidaat, maar er is wel de wil om nog iets te bewijzen.
Ach, misschien is de emotie en vreugde iets té bombastisch neergezet. Misschien is het orakel over de laatste kansen wel uit de lucht gegrepen en zullen de kenners en/of criticasters wellicht hun wenkbrauwen toch enigszins fronsen bij de beschrijving van het vertoonde spel. Maar de kern van het verhaal is het gevoel dat er was, de hoop die er leeft, en het vertrouwen dat groeit. Het was gewoon mooi, en het wordt nog veel mooier. Daar is iedereen van overtuigd.

Olav Ouwerkerk