door de kerk is wordt het een hele turbulente dag gevolgd door een verschrikkelijk hectische week. Alle ogen zijn op je gericht en de pers blijkt van geen wijken te weten. De druk wordt groot en je weet ook dat er nu toch anders naar je gekeken zal worden. Bovendien moeten er beslissingen genomen worden, met name over de nieuwe invulling van de technische staf. Uiteindelijk wordt besloten om Robert Verbeek tot de winterstop als hoofdtrainer aan te stellen. Tussendoor dient de voorbereiding op de lastige uitwedstrijd naar AGOVV zo normaal mogelijk te verlopen.
Ergens in die week sla je De Stem van Dordt open, want je moet toch op de hoogte blijven wat er zoal gebeurt en wat daar over geschreven wordt. Met betrekking tot FC Dordt is al een tijdje een toch storend element waarneembaar in deze krant. Bijna wekelijks zijn er in de rubriek ‘Speldeprikjes’ leuk bedoelde opmerkingen over de club te vinden, maar nog nimmer heeft er een keer een serieus verhaal in gestaan. Humor is in de voetballerij voldoende aanwezig, en zeker op de Krommedijk. Kritisch mag, tuurlijk. Maar het is zo makkelijk om dat alleen met een sneer te doen. Want laat het duidelijk zijn, de kritiek over de wedstrijd tegen VVV was begrijpelijk en terecht. Het was echt droefenis. Maar kom eens langs en schrijf ook eens een fatsoenlijk verhaal over dat betaalde voetbal.
Enfin, gelukkig werd er in Apeldoorn niet verloren. Dat was, gezien het grote aantal blessures en schorsingen, ook de belangrijkste doelstelling. Iedereen heeft keihard geknokt en het beste voor de club gegeven. Het was mooi om te zien wat een eenheid het team ondanks de omstandigheden was. Na afloop was er vooral opluchting dat deze week voorbij was. Nu kan er weer naar de toekomst gekeken worden.
Maar dan is het zaterdagmiddag en zit ik met mijn zoon samen naar voetbal aan het kijken. De krant ligt op mijn schoot en tussendoor lees ik het verhaal van Michel Boerenbach over het verlies van zijn twee zoontjes. Dan kijk ik naast me, naar mijn eigen zoon Quincy. Op dat moment vergeet je alles wat er gebeurt is en geef ik hem een knuffel over z’n bol. Dan begrijp je het leed dat Michel gevoeld moet hebben. Je gezin is alles, het allerbelangrijkste. Wat hij nu meemaakt als vader is ongelooflijk. Die machteloosheid, veel sterker dan in welke andere situatie dan ook. Hoe belangrijk is de rest dan nog? Hoe belangrijk is het verlies van een partijtje voetbal? Het is dan ineens allemaal zo betrekkelijk. Op dat moment wil je wat doen, maar je weet niet wat. En weer voel je machteloos. Michel, het ga je goed.

Marco Boogers