DORDRECHT'90 SUPPORTERS: PROUD TO BE A SHEEPHEAD
'Geef de mensen brood en spelen', riepen de Romeinen aan het begin van de jaartelling. Ergens halverwege de 19 eeuw werd het voetbalspel uitgevonden en die aloude Romeinse slogan is nog steeds van kracht. In nog geen 150 jaar ontwikkelde het voetbal zich tot een mondiale bezigheid waar de helft van de wereldbevolking bij betrokken is. Overal op onze aardbol wordt tegen die bal getrapt. Overal betekent voetbal vooral een uitlaatklep. De emoties die spel in de mens teweeg brengt zijn ongekend. Wellicht nog niet eens zo zeer de soepele bewegingen van de frêle linksbuiten, misschien ook niet zo eens het verwoestende schot van de stoere middenvelder en waarschijnlijk ook nog niet eens zo zeer het doortastende scoringsvermogen van de sluwe spits die tussen vier verdedigers in nog net een voetje tegen de bal krijgen.
Nee, veel meer de passie van het chauvinisme. In de individuele struggle for live betekent voetbal een moment van samenzijn, ergens bij horen. Het collectief waarbij de enkele persoon op eens een onderdeel van de gemeenschap is. 'Samen zijn we sterk en wie komt er ons?', zoiets.
Maar die beleving varieert ook enorm. Een enkele wedstrijd kan meer dan honderdduizend mensen samenbrengen terwijl thuis het hele vaderland aan de buis gekluisterd zit en op straat en in de kroegen wordt dagen lang nergens anders over gepraat. In Dordrecht zijn we echter nog niet zo ver. Maar hebben die tijd, naar verhouding, wel gehad.
Aan het begin van de jaren tachtig kleurde de stad in korte tijd helemaal geel-blauw en het stadionnetje aan de Krommedijk stroomde om de veertien dagen tot de nok toe vol. Nog voor de spelers voor de warming-up het veld op kwamen moest de stadionspeaker al omroepen of de mensen toch maar zo veel mogelijk wilden inschuiven omdat er nog veel meer naar binnen wilden. De sfeer was ongekend, de saamhorigheid groot. De stad hield van de club, en de club was er voor de mensen.
Tijden zijn inmiddels veranderd. Er is heel veel gebeurd op de Krommedijk. Kampioenschappen werden gevold door degradaties, potentie werd omgeruild voor kansloos, top werd ook wel een tob. Het publiek kwam en keerde even makkelijk de rug weer toe. In een weinig chauvinistische omgeving betekenen complicaties en concurrentie te veel belemmering voor een stabiele groei. De echte trost van Dordt lijkt kennelijk nog altijd in de Kuip te huisvesten?
Maar desalniettemin is Dordrecht een prachtige stad met een fantastische voetbalclub. In de knusse ambiance van het gerenoveerde GN Bouw Stadion gedijt de club in de turbulentie van de actualiteit. De vaste supporterskern staat onvoorwaardelijk achter de Schapekoppen en constateert het laatste jaar een prettige ontwikkeling van de kwaliteit van het voetbal. Harry van den Ham sleep met veel geduld vaste patronen in het elftal dat is samengesteld uit een mix van routine, jong talent en echte Dordtenaren. Het toekomstbeleid van Dordrecht'90 dat nu al de mogelijkheid heeft zijn vruchten af te werpen.
Op twee wedstrijden voor het einde is de club immers nog altijd kansrijk voor de tweede periodetitel. De twee resterende thuiswedstrijden moeten daarvoor in ruime winst worden omgezet en de tegenstanders zouden daartoe enig perspectief kunnen bieden. De mogelijkheid tot succes is bepalend voor alles. De beleving verandert op slag en op straat en in de kroeg wordt ineens weer over het voetbal gepraat. De gang naar het stadion wordt weer gevonden.
Maar werd het ook een succes? Nu blijft dat nog een toekomstbespiegeling, de voorwaarden lijken echter wel aanwezig. Maar het verschil tussen winst en verlies is zo verschrikkelijk klein. Binnenkant paal erin of binnenkant paal eruit. Geluk of pech? Een kwestie van centimeters, maar wel bepalend voor de dood of de gladiolen. Dordrecht'90 speelde dit seizoen voor de beker en stond twee minuten voor tijd nog met 1-2 achter en pikzwarte wolken hadden zich inmiddels boven het stadion samengepakt. Nog geen vijf minuten later brak de zon in brede stralen door toen Dordt door een golden goal ineens in de volgende ronde stond. Eind goed, al goed en iedereen tevreden.
In de tweede periode werd na een reeks niet allemaal verwachte successen gestruikeld over een op papier in ieder geval gemakkelijk obstakel. Ondanks verbluffend voetbal en handenvol kansen. Iedereen in mineur, teleurgesteld, desolaat. Zonder er verder wat voor te hoeven doen keren de kansen echter weer binnen een paar dagen omdat de concurrentie het ook niet weet waar te maken. Twee recente voorbeelden hoe snel kansen kunnen keren. Het verschil tussen top of tob. Maar wel bepalend voor de beleving van de achterban, bepalend voor de status van de club in de gemeenschap.
Slechts de harde kern laat zich door fluctuaties niet van de wijs brengen en is er altijd en overal. Tot in alle uithoeken van het land wordt de club gevolgd, weer of geen weer. De trouwe aanhang, zo belangrijk, ook voor Dordrecht'90. De steun van supporters inspireert op moeilijke momenten en maakt mooie momenten mooier: 'Proud to be a sheephead'. Voor de supporters wordt het feitelijk ook allemaal gedaan, goed dat zij er zijn. Geef het volk vooral hun spelen, en we zijn allemaal gelukkig…

Olav Ouwerkerk