wedstrijd ook niet over dat ene resultaat, het gaat om de club. En supporters maken de club. De verbondenheid met de historie en de cultuur, de trots voor de eigen club die iedereen ook als een stukje van hem of haar zelf beschouwt. Dat willen ze ook uitdragen, daarom gaat iedereen in Engeland ook in het clubshirt naar de wedstrijden. De ploeg verloor kansloos, maar de supporters (en dus de club) maakten een fantastische indruk.
Hier in Nederland zijn we nog ver van een dergelijke voetbalcultuur verwijderd. Maar wat ik wel fantastisch vond was op de terugweg uit Haarlem. Toen de eigen stad weer in zicht kwam pakte de onverwoestbare Jan van Nieuwenhoven de microfoon en begon, zoals ik mij liet vertellen, zijn traditionele toespraak. “We naderen de tempel der beschaving.”, opende de oersupporter, gevolgd door een ovationeel applaus van de hele bus. Daarna orakelde hij zeker vijf minuten aan één stuk over Dordrecht, de stad, de voetbalclub. Zijn voetbalclub, hun voetbalclub. Jan werd uitsluitend onderbroken door de spreekkoren van het legioen “We zijn maar eilandbewoners.” Jan predikte zelfs revolutie voor een “onafhankelijk Dordrecht binnen Nederland” en verwoordde daarmee de trots van de supporters voor hun stad. Tenslotte ging de ‘overwinningsrum’ door de bus en werd er geproost op de winst van Haarlem… “We zijn maar eilandbewoners, eilandbewoners. We zijn maar eilandbewoners…”

Marco Boogers (15/03/2004)