Virgil Breetveld (links) ontwijkt het uitgestoken been van Taument.
ZAND EROVER
Toen collega Nico van Zoghel gisteravond aan de telefoon werd geroepen om de onverwachte nederlaag (0-1) van koploper Dordrecht'90 tegen Excelsior uit te leggen, veroorloofde Cor Pot zich de tamelijk overmoedige opmerking 'dat je nou nooit eens zult horen dat de tegenstander het goed gedaan heeft.' Alsof er - godbetert - enige aanleiding was voor complimentjes.
Pot slikte zijn woorden ook meteen weer in, mompelde iets over 'goed en compact verdedigen' en 'nauwelijks ruimte weggeven' en probeerde die weinig constructieve houding te vergoelijken met de verwijzing naar een eerdere uitlating van de trainer van de thuisclub. "Als zij zelf al niet aan klantenbinding doen, moeten wij dan voluit op de aanval gaan spelen?"
Nee hoor, niet doen. Dan kunnen de toeschouwers de volgende keer, willen ze zich nog een beetje amuseren, inderdaad beter schepjes en vormpjes meebrengen, zoals Nico van Zoghel suggereerde.
Van de trainer van Dordrecht'90 kreeg het veld de schuld. Dat lag er inderdaad schandalig bij. 'Een zandbak is bepaald geen overdreven benaming. "Dat werkt alleen maar in ons nadeel," aldus Van Zoghel, "want wij moeten het van voetbal hebben." Vandaar zeker dat zijn ploeg het merendeel van de punten (22 van de 38 om precies te zijn) thuis heeft gepakt en gisteren pas de tweede nederlaag op dit 'veld' leed.
Meer opmerkingen van Van Zoghel sneden weinig of geen hout. Zo had hij zijn spelers zes of zeven 'dotten van kansen' zien missen en zei hij geen boodschap te hebben aan de vierduizend teleurgestelde toeschouwers op de tribune. Die zullen het dus voorlopig wel uit hun hoofd laten nog eens naar de Krommedijk te komen, ook als is de toegang honderd keer gratis. "Ons gaat het er alleen om kampioen te worden," haalde de oud-doelman zijn schouders op. Dat de steun van een uitgebreide supportersschare daar wel eens bij zou kunnen helpen, ontgingen hem kennelijk.
Ook om andere redenen is het niet verwonderlijk, dat de hobbyclub van Kees den Braven zich, in weerwil van de hoge positie op de ranglijst, nog altijd niet in de gunst van het Dordtse publiek mag verheugen. Er is de afgelopen maanden toch aardig wat geïnvesteerd in de groenwitte selectie en met Michel Valke, Cor Lems, Frank Ensink, Bobby Petta en Patrick Pothuizen kwam de nodige kwaliteit en eredivisie-ervaring naar de Krommedijk. Maar wie er gisteravond in het duel met de nummer dertien van de eerste divisie iets van heeft teruggezien, mag zijn vinger opsteken.
Alleen de openingsfase van zowel de eerste als de tweede helft beloofde het vuurwerk, dat je van een koploper en gedoodverfd kampioen mag verwachten. Topscorer Virgil Breetveld (goed voor een doelpunt per wedstrijd) stond voortdurend op scherp en ook van de Vitesse geleend Patrick Pothuizen ging toen nog enige dreiging uit. Oscar Moens evenwel, de jeugdinternational in het doel bij Excelsior, reageerde bekwaam op inzetten van beide spitsen en bofte, dat ploeggenoot Peter van de Berg tijdig in de gapende doelmond had postgevat toen hij, ver buiten zijn eigen strafschopgebied, zich de bal door Breetveld liet ontfutselen.

'Onbevangen'
Excelsior, dat volgens Cor Pot 'heel onbevangen' aan dit duel om des keizers baard (voor de Kralingers welteverstaan) was begonnen, ontleende vertrouwen aan het ongeschonden doorkomen van die moeilijke minuten. En toen de ploeg in de 35ste minuut bij - volgens Van Zoghel - 'de tweede keer dat ze op de Dordtse helft verscheen' ook nog een mazzelgoaltje meepikte (Brian Wilsterman veranderde een voorzet van Edward Buleson met zijn hak zodanig van richting, dat een machteloze Ricardo de Jongh de bal achter zich langs zag passeren, een dankbare prooi voor Leonard van Utrecht, 0-1) begon zich aan de Krommedijk een levensgrote verrassing af te tekenen.
Eigen verdienste was dat nauwelijks van de Kralingers, bij wie Mario Been zich in de rechtstreekse confrontatie met Cor Lems maar een hoogst enkele keer (en dan nog alleen in de eerste helft) onderscheidde. Dordrecht'90 wist zich geen raad met het vreselijke veld en de beperkte ruimte. En toen de belegering in het eerste kwartier na rust niet meer dan een vrije trap tegen de paal (van Valke) en een gemiste kopkans van Breetveld opleverde, zag je de overtuiging - voor zover aanwezig - snel wegvloeien uit het spel van de thuisploeg. "En mijn spelers gingen er steeds meer in geloven," juichte Pot.
De inbreng bij Dordrecht'90 van Feyenoorder Bobby Petta in de twintig minuten dat hij mee mocht doen viel te verwaarlozen. En omdat hij in de plaats was gekomen voor de boomlange Michel Langerak, kon de koploper in de slotfase ook niet meer terugvallen op het beproefde wapen van het breekijzer. Niet zo'n handige zet dus van Van Zoghel, die er beter aan had gedaan de zonder tegenstander spelende en opzichtig falende Roël Liefden te wisselen.

Geheide strafschop
Nu was Excelsior in het laatste half uur tot tweemaal toe dichter bij 0-2 dan Dordrecht bij de overigens wel verdiende gelijkmaker. Eerst onderschepte Marcel Boudesteijn een slordige breedtepass van Lems, waarna hij oog in oog met De Jongh de bal te voor zich uitspeelde. En een kwartier voor tijd werd de Rotterdammers een geheide strafschop onthouden, toen Wilsterman het standbeen van diezelfde Boudesteijn wegmaaide op het moment dat deze wilde inschieten. Scheidsrechter Temmink zag er geen kwaad in. Eerder was hij wel opgetreden tegen de boosdoeners Lems, Schuurhuizen en Van de Berg. Dit drietal recidivisten mag met Pasen dus weer eens een keer toekijken.
Dordrecht'90: De Jongh; Liefden, Wilsterman, Van Wattum, Atmodikoro; Langerak (71. Petta), Lems, Valke, Rook; Pothuizen, Breetveld.
Excelsior: Moens; Schuurhuizen, Van de Berg, Van Loon, Taument; Conrad (85. Verspuij), Van Utrecht, Boudesteijn, Been; Burleson (72. Ogura), Marbus.
[Lees ook: Dordrecht'90 stuurloos]