Gerrie Slagboom en Hans Kraay zien Michel Langerak, de maker van de tweede Dordtse goal, zijn zoveelste kopduel winnen.

TRIOMF VAN 'T COLLECTIEF
Op basis van een gezonde dosis strijdlust nam Dordrecht'90 in De Baandert afstand van staartclub Fortuna Sittard. Met een verdiende 0-2 zege op de Limburgers wed de Dordtse doelpuntenproductie in één klap verdubbeld en tevens waren de door Romeo Wouden en Michel Langerak gescoorde treffers in de voetbaljaargang 1992-1993 de eerste op vreemde bodem.
Verder betekende de verdiende Dordtse triomf, waarvan onder meer de trainers Ab Fafié (FC Utrecht) en Jan Versleijen (Go Ahead Eagles) getuige waren, de eerste seizoenszege. Een overwinning in dit cruciale duel, waarmee de aansluiting met de staartgroep tot stand is gebracht.
"We hebben nu drie ploegen onder ons en van mij mag de competitie nu gedaan zijn", grapte de tevreden van het verlies van FC Den Bosch kennisnemende Dordtse trainer/coach Han Berger, wiens wens dat SC Cambuur, Volendam en Go Ahead Eagles ook onderuit zouden gaan, gisteren in vervulling ging.
Woorden, die illustreren dat de stemming voorbije zaterdag in de kleine Dordtse kolonie opperbest was.
De samen met Jan Mulder gearmd uit de kleedkamer komende Hans Kraay, zich bij het huidige Dordtse werkvoetbal als een vis in het water voelend, riep zelfs baldadig uit: "We slopen ze allemaal".
De technische leiding, al enige maanden op werkvoetbal en eenheid aandringend (een trend die tegen FC Twente al werd ingezet), lijkt de spelers er eindelijk van doordrongen te hebben, dat er voor een overwinning met z'n elven geknokt dient te worden.
"Zo hoor het ook", verkondigde doelman Joop Hiele, terwijl hij een kam door zijn zwarte haardos trok.

Gerrie Slagboom, een van de grootste steunpilaren van Dordrecht, leverde in de Baandert een belangrijke bijdrage aan de eerste zege.

Schertsend
"In het begin van dit seizoen dacht iedereen, dat wij het met goed voetbal konden winnen. Dat blijkt niet zo te zijn, daarvoor komen we domweg kwaliteit tekort en dan moet je keihard gaan werken", aldus de in de tweede achtereenvolgende competitiewedstrijd de 'nul' vasthoudende goalie.
"Het vervelende is, dat ze er nu op gaan rekenen", merkte de oud-international schertsend op. Tot zijn genoegen zag Hiele voor zijn neus alle spelers de duels ingaan met de wil die ook echt te willen winnen. Gingen bijvoorbeeld tijdens de zwakke uitbeurt tegen FC Den Bosch vrijwel alle persoonlijke duels verloren, ditmaal waren de rollen omgedraaid.

Waarden
Zeker in de tweede helft, toen Robin Schmidt en Jerry Simons niet zoveel meters meer behoefden te maken, omdat Jan Mulder en Maarten Atmodikoro, in de war gebracht door de opkomende Limburgse flankverdedigers, hun tegenstanders simpel opvingen.
Anton Jansen zorgde namens de thuisclub, waar nogal wat vaste waarden wegens blessures ontbraken, voor het meeste gevaar. De kleine Maarten Atmodikoro moest de ex-PSV'er dan ook nogal eens een voorzet toestaan. Voorzetten, die gelukkig voor Dordrecht'90 steevast een prooi voor Joop Hiele werden.
Twee kansen vloeiden er uit Limburgse voorzetten voort. Ze bleken evenwel niet aan Joop Taihuttu en de door Hans Kraay geschaduwde Richard Sneekes besteed te zijn.
Aan Dordtse zijde viel de ijver van Romeo Wouden op. De kleine geboekte aanvaller lijkt zich langzaam maar zeker aan zijn vormcrisis te ontworstelen. Hij bezorgde zijn directe bewaker René Maessen in ieder geval een bar vervelend avondje.

Brian Wilsterman, Romeo Wouden en Michel Langerak vieren het tweede doelpunt in Sittard.

Beste kopkans
Jammer voor hem was wel, dat hij kort voor rust na een prima voorzet van Jerry Simons een beste kopkans omgebruikt liet. Ook een voorzet van Jan Mulder, die door de sjouwende Michel Langerak net niet voldoende vaart kon worden meegegeven, leverde niet het gewenste resultaat op.
Onmiddellijk na de aftrap gingen de Dordtse armen wel juichend omhoog. Het gebeurde na een curieus doelpunt. Het ontstond nadat Wouden bij de aftrap de bal tegen de spelregels in terugplaatste op Langerak. Via de veel kopduels winnende Langerak belandde de bal bij Peter Barendse, die achteraf wel erg in de ploeg gemist blijkt te zijn.
De daaropvolgende door Barendse verzonden bal werd door Langerak doorgekopt naar Wouden en die passeerde van dichtbij de niet altijd even zekere Ruud Hesp.
"Ik kon het bijna niet geloven, omdat ik eigenlijk het fluitsignaal van de scheidsrechter verwacht had", gniffelde de na zijn daad bijkans door zijn medespelers doodgeknuffelde schutter.
Waarmee bewezen werd, dat je als hard werkende ploeg het geluk vaak aan de zijde krijgt.
Vanaf dat moment dicteerde Dordrecht'90 de partij. de na afloop zeer teleurgestelde Limburgse oefenmeester Chris Dekker probeerde het vuurtje nog aan te steken door Fred de Jong in te zetten voor Etienee Barmentloo, maar Hans Kraay legde de invaller moeiteloos aan de ketting.
Met Hiele als uiterst betrouwbare sluitpost stuurde het collectief sterke Dordrecht'90, dat Willy Boessen geschorst aan de kant wist en waar iedereen zich van zijn taak kweet, via Jerry Simons, als man van de voorzet en de gladde actie, en Michel Langerak als de raak koppende speler op 0-2 aan.
Een verdubbeling van deze score behoorde vervolgens zeker tot de mogelijkheden, maar de steeds gretig de ruimte zoekende Romeo Wouden, Gerrie Slagboom en de later nog door de rappe Patrick de Bruin afgeloste Michel Langerak konden dit niet verwezenlijken. Geen hond, die er echter achteraf in het Dordtse kamp om maalde.