Au, dat komt aan. Roël Liefden gaat met twee benen in op de enkel van Prince Polley. De speler van FC Twente kon na behandeling verder spelen. Liefden kwam er met een gele kaart goed van af.
EEN ONGEKENDE WEELDE
Het striemende fluitconcert dat de spelers van FC Twente naar de kleedkamer begeleidde, klonk Dordreht'90 als een concert van Berdien Stenberg in de oren.
Met 2-3 hadden de Dordtenaren FC Twente op de knieën gekregen en dat was vanzelfsprekend aanleiding om een feestje te vieren. Dordrecht'90 genoot er met volle teugen van, want het was wel erg lang geleden dat er wat te vieren was geweest.
Zo ging de complete bezetting van de spelersbank uit zijn dak, nadat het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Luinge had geklonken. Eindelijk, want de tweede helft leek wel twee keer zo lang te duren als normaal.
Spitsroeden moest Dordrecht'90 lopen om de opgebouwde 1-3 voorsprong te verdedigen, maar dat FC Twente in de resterende 38 minuten va de tweede helft nog slechts een tegentreffer werd toegestaan, maakte de vreugde er alleen maar groter om.

Niets voorspelbaar
Zo werd nog maar eens duidelijk dat in het voetbal nies voorspelbaar was, want wie gedurende het eerste half uur had gezegd, dat het uiteindelijk Dordrecht'90 zou zijn, dat aan het langste eind ging trekken was voor dwaas uitgemaakt.
FC Twente had dat eerste half uur, waarin Brian Wilsterman met een flinke oogblessure het veld moest verlaten na een 'aanvaring' met Prince Polley, immers van de eerste tot en met de dertigste minuut beheerst. In feite was het schot dat Peter Barendse in de 32e minuut het eerste aanvallende initiatief van Dordrecht'90, dat zich tegen FC Twente tot dan alleen beperkt had tot verdedigen en ook logischerwijze een achterstand had opgelopen. Jan Gaasbeek nam voor de thuisclub de openingstreffer voor zijn rekening, nadat eerder al Prince Polley, Ruud Kool en Edwin Vurens op doelman Joop Hiele waren gestuit.
Een minuut voor rust was daar evenwel plotseling Romeo Wouden, die als een duveltje uit een doosje voor Wilfried Elzinga opdook en het goede werk dat Jerry Simons aan de buitenkant had verricht met de geheel onverwachte 1-1 afrondde.
FC Twente, dat de strijd met de hekkensluiter duidelijk te lankmoedig had opgevat en het na de genomen voorsprong wel geloofde, was direct volkomen van slag. Nog voor het verstrijken van de eerste helft was het na een fout van André Paus Jerry Simons, die plotseling voor doelman De Koning opdook en waarop de goalie slechts met een handsbal buiten zijn strafschopgebied de Dordtse spits kon afstoppen. Daarop restte scheidsrechter Luinge niets anders dan De Koning de rode kaart te tonen.
Nu wil het niet altijd een voordeel zijn om tegen tien man te moeten aantreden., maar het sierde Dordrecht'90 dat het direct na de rust volledige profiteerde van de heersende wanorde in het Twentse kamp.
Pas twaalf maal had Dordrecht'90 dit seizoen de weg naar het doel van de tegenstander weten te vinden, dus de allertrouwste supporters, die met de ploeg waren meegereisd naar Enschede, wisten niet wat hen overkwam, toen de formatie van Han Berger de score binnen zeven minuten naar 1-3 opvijzelde.
Eerst was het Peter Barendse, die met een magistrale uithal de invallende doelman Sander Boschker (spits Michael Mols had voor hem het veld moeten verlaten) de gang naar het net liet maken en vervolgens was het de samen met Romeo Wouden uitblinkende Jerry Simons die na een vrije trap, waarop de bal prima werd teruggekopt door Gerrie Slagboom ook nog zijn loon incasseerde met een doelpunt, nadat hij pal daarvoor nog een inzet van de doellijn zag worden gehaald.

Routine
Op dat moment had FC Twente nog ruim 37 minuten om iets terug te doen. "Heb je voldoende routine, speel je zo'n wedstrijd natuurlijk rustig uit", keek Han Berger op dat lange halve uur terug, "maar wij hebben zeker dit seizoen niet vaak met een dergelijke riante voorsprong te maken gehad. Het resultaat was dat de spelers nerveus en onrustig waren en dat we nog menig hachelijk moment moesten meemaken."
In werkelijkheid ijsbeerde Han Berger heel wat af achter de reservebank. Zeker toen Edwin Vurens halverwege de tweede de aansluitingstreffer produceerde. Pas bij het ingaan van de laatste minuten durfde de trainer het aan om rustig onderuit gezakt het restant van de wedstrijd te aanschouwen.
Alleen Prince Polley, verder voortreffelijk aan de ketting bij de wederom excellente Roël Liefden, die zich alleen een keer liet gaan tegen de duwende en trekkende Ghanees en daarbij van geluk mocht spreken dat Luinge het bij een gele vermaning liet, was nog een keer heel dicht bij de gelijkmaker. Het geluk lachte Dordrecht'90 echter ditmaal eens een keer toe en kon de uiterst dure overwinning worden geïncasseerd.
"Een ongekende weelde voor ons, maar we aanvaarden de overwinning in dank. Met drie punten uit de laatste twee wedstrijden zijn we, met de ontmoeting met Fortuna Sittard komende zaterdag op het programma, zeker nog niet gedegradeerd.
We weten allemaal dat het moeilijk zal worden, ook al omdat het bestuur alleen aan bezuiniging denkt, maar we willen de komende weken toch een poging wagen in ieder geval aan de directe degradatie te ontkomen."