
Au, dat komt aan. Roël Liefden gaat
met twee benen in op de enkel van Prince Polley. De speler van FC
Twente kon na behandeling verder spelen. Liefden kwam er met een gele
kaart goed van af. |
EEN ONGEKENDE WEELDE
Het striemende fluitconcert dat de spelers van FC
Twente naar de kleedkamer begeleidde, klonk Dordreht'90 als een concert
van Berdien Stenberg in de oren.
Met 2-3 hadden de Dordtenaren FC Twente op de knieën gekregen en dat
was vanzelfsprekend aanleiding om een feestje te vieren. Dordrecht'90 genoot
er met volle teugen van, want het was wel erg lang geleden dat er wat te
vieren was geweest.
Zo ging de complete bezetting van de spelersbank uit zijn dak, nadat het
laatste fluitsignaal van scheidsrechter Luinge had geklonken. Eindelijk,
want de tweede helft leek wel twee keer zo lang te duren als normaal.
Spitsroeden moest Dordrecht'90 lopen om de opgebouwde 1-3 voorsprong te
verdedigen, maar dat FC Twente in de resterende 38 minuten va de tweede
helft nog slechts een tegentreffer werd toegestaan, maakte de vreugde er
alleen maar groter om.
Niets voorspelbaar
Zo werd nog maar eens duidelijk dat in het voetbal nies voorspelbaar was,
want wie gedurende het eerste half uur had gezegd, dat het uiteindelijk
Dordrecht'90 zou zijn, dat aan het langste eind ging trekken was voor
dwaas uitgemaakt.
FC Twente had dat eerste half uur, waarin Brian Wilsterman met een flinke
oogblessure het veld moest verlaten na een 'aanvaring' met Prince Polley,
immers van de eerste tot en met de dertigste minuut beheerst. In feite
was het schot dat Peter Barendse in de 32e minuut het eerste aanvallende
initiatief van Dordrecht'90, dat zich tegen FC Twente tot dan alleen beperkt
had tot verdedigen en ook logischerwijze een achterstand had opgelopen.
Jan Gaasbeek nam voor de thuisclub de openingstreffer voor zijn rekening,
nadat eerder al Prince Polley, Ruud Kool en Edwin Vurens op doelman Joop
Hiele waren gestuit.
Een minuut voor rust was daar evenwel plotseling Romeo Wouden, die als
een duveltje uit een doosje voor Wilfried Elzinga opdook en het goede
werk dat Jerry Simons aan de buitenkant had verricht met de geheel onverwachte
1-1 afrondde.
FC Twente, dat de strijd met de hekkensluiter duidelijk te lankmoedig
had opgevat en het na de genomen voorsprong wel geloofde, was direct volkomen
van slag. Nog voor het verstrijken van de eerste helft was het na een
fout van André Paus Jerry Simons, die plotseling voor doelman De
Koning opdook en waarop de goalie slechts met een handsbal buiten zijn
strafschopgebied de Dordtse spits kon afstoppen. Daarop restte scheidsrechter
Luinge niets anders dan De Koning de rode kaart te tonen.
Nu wil het niet altijd een voordeel zijn om tegen tien man te moeten aantreden.,
maar het sierde Dordrecht'90 dat het direct na de rust volledige profiteerde
van de heersende wanorde in het Twentse kamp.
Pas twaalf maal had Dordrecht'90 dit seizoen de weg naar het doel van
de tegenstander weten te vinden, dus de allertrouwste supporters, die
met de ploeg waren meegereisd naar Enschede, wisten niet wat hen overkwam,
toen de formatie van Han Berger de score binnen zeven minuten naar 1-3
opvijzelde.
Eerst was het Peter Barendse, die met een magistrale uithal de invallende
doelman Sander Boschker (spits Michael Mols had voor hem het veld moeten
verlaten) de gang naar het net liet maken en vervolgens was het de samen
met Romeo Wouden uitblinkende Jerry Simons die na een vrije trap, waarop
de bal prima werd teruggekopt door Gerrie Slagboom ook nog zijn loon incasseerde
met een doelpunt, nadat hij pal daarvoor nog een inzet van de doellijn
zag worden gehaald.
Routine
Op dat moment had FC Twente nog ruim 37 minuten om iets terug te doen.
"Heb je voldoende routine, speel je zo'n wedstrijd natuurlijk rustig
uit", keek Han Berger op dat lange halve uur terug, "maar wij
hebben zeker dit seizoen niet vaak met een dergelijke riante voorsprong
te maken gehad. Het resultaat was dat de spelers nerveus en onrustig waren
en dat we nog menig hachelijk moment moesten meemaken."
In werkelijkheid ijsbeerde Han Berger heel wat af achter de reservebank.
Zeker toen Edwin Vurens halverwege de tweede de aansluitingstreffer produceerde.
Pas bij het ingaan van de laatste minuten durfde de trainer het aan om
rustig onderuit gezakt het restant van de wedstrijd te aanschouwen.
Alleen Prince Polley, verder voortreffelijk aan de ketting bij de wederom
excellente Roël Liefden, die zich alleen een keer liet gaan tegen
de duwende en trekkende Ghanees en daarbij van geluk mocht spreken dat
Luinge het bij een gele vermaning liet, was nog een keer heel dicht bij
de gelijkmaker. Het geluk lachte Dordrecht'90 echter ditmaal eens een
keer toe en kon de uiterst dure overwinning worden geïncasseerd.
"Een ongekende weelde voor ons, maar we aanvaarden de overwinning
in dank. Met drie punten uit de laatste twee wedstrijden zijn we, met
de ontmoeting met Fortuna Sittard komende zaterdag op het programma, zeker
nog niet gedegradeerd.
We weten allemaal dat het moeilijk zal worden, ook al omdat het bestuur
alleen aan bezuiniging denkt, maar we willen de komende weken toch een
poging wagen in ieder geval aan de directe degradatie te ontkomen."
|