Gerrie Slagboom ziet blazend toe hoe de later door Wessel Weezenberg vervangen Erik Willaarts zich een weg door de defensie van SC Heracles probeert te banen.

DOLEND DORDRECHT'90
Het zwaar op de defensie leunende en louter op snelle uitbraken loerende SC Heracles hield Dordrecht’90 voorbije zaterdag met 1-1 van de derde competitiezege op rij af.
Aan de ene kant had de voortdurend aanvallende thuisclub stellig meer verdiend.
Aan de andere kant is het zo, dat het elftal van de zich op krukken voortbewegende Henk van Brussel voor hetzelfde geld freewhelend aan de tweede helft had kunnen beginnen.
Het tweede part zou immers nog slechts een formaliteit zijn geweest, wanneer Heracles het voor rust wel zeer povere Dordrecht’90 op een forse achterstand had gezet.
Na de snelle 0-1 van Folkert Velten, die een pass van Tonnie Pattinama met een lob tot achter CarloL’Ami boog, viel de productie echter stil. Vreemd, omdat het achterin één-tegen-één spelende Dordrecht - een even risicovolle als prijzenswaardige speelwijze - absoluut rijp voor de slacht was.
Richard de Vries, tevens nog een keer steenhard de buitenkant van de paal geselend, Folker Velten, Michel Mossel en Henk van Goozen gunden het zieltogende beestje (lees: Dordrecht’90) echter het leven.
Behalve dat vernoemd kwartet niet productief was, verzuimde het hard spelende Heracles - de lakse arbiter Hans Reygwart volgde het spel vanaf een veel te grote afstand om alles goed te kunnen waarnemen - ook nog een aantal aantrekkelijke man meer-situaties uit te spelen. Bij snelle tegenstoten deden zich enkele drie tegen twee- en zelfs tot tweemaal toe een vier tegen twee-situatie voor.
Het was voor Dordrecht’90 maar goed, dat Alfred Knippenberg wegens een schorsing ontbrak, want ‘De Knip’ zou de ballen ongetwijfeld wel hebben gekruist.
Deze defensieve chaos bij Dordrecht, waar de steeds op twee gedachten hinkende Jan Olde Riekerink aan de snelste aanvaller Richard de Vries was gekoppeld, ontstond doordat er aan Dordtse zijde voor rust herhaaldelijk te veel spelers voor de bal eindigden. “Van achteruit werd er ook veel te traag opgebouwd”, concludeerde Hans Verèl naderhand.
Omdat er na die trage en brede opbouw ook nog spelers voor ‘postbode’ gingen spelen, vooral Ries Fok bracht de bal te veel, vormde de daarna steevast volgende lange trap geen enkel probleem voor de prima routinier Tonnie Pattinama geleide Almelose defensie.
Het zodoende voor zichzelf de aanvallende ruimte beperkende Dordrecht stuitte bij de ‘zestien’, waar het voor de Dordtenaren vrijwel onmogelijk was om uit dekking te komen, op een hechte muur van verdedigers. Een muur, die door pogingen van de koppende Gerrie Slagboom en Michel Langerak en de schietende Johan Molenaar en Romeo Wouden slechts minieme haarscheurtjes vertoonde.
“Voor ons was Dordrecht zodoende gemakkelijk te verdedigen”, grijnsde Henk van Brussel later. “Wij wilden ons niet door die lange ballen laten verrassen en daarom hebben we rond de ‘zestien’ verdedigd”.
Na de hervatting waren de kolossale gapingen in de Dordtse afweer grotendeels gerepareerd. Hetgeen niet wegneemt dat het plotsklaps veel agressievere en ook beter bewegende Dordrecht’90 kort na de doelwisseling Richard de Vries na aangeven van Folkert Velten nog een beste kans op 0-2 zag missen.
Door zijn knapste redding van de avond te verrichten hield Carlo L’Ami zijn ploeg echter op de been. Hiermee zat de avondklus er voor de Dordtse goaliepartij grotendeels op. De tweede Almelose kans in het tweede bedrijf, een slappe kopbal van Henk van Goozen na een vrije trap van Pattinama waarbij alle Dordtse-verdedigers slechts apathisch toekeken, leverde hem immers geen noemenswaardige moeilijkheden op.

Weezenberg
Met middenvelder Wessel Weezenberg in plaats van Erik Willaarts werden de laatste weken door Hans Verèl geconstateerde lijnen weer wat zichtbaarder. Het tempo lag een stuk hoger, de balcirculatie was beter, de zijkanten werden meer opgezocht en de overigens nog altijd niet goed draaiende Dirk van der Laan, die door een gebrek aan echte ‘linkspoten’ in de ploeg ook te veel wordt overgeslagen, werd meer in het spel betrokken. Niettemin moest doelman L’Ami met een uittrap de minutie aandragen voor de Dordtse gelijkmaker.
Marco Waslander verslikte zich in de uittrap en legde de bal terug op Pattinama, die de bedoeling van zijn aan Romeo Wouden gekoppelde ploegmakker niet doorzag. Wouden, samen met Brian Wilsterman - hij moet alleen de diepe ballen metten wegkoppen in plaats van te laten stuiten - wederom het lichtpuntje, dook als een duveltje uit een doosje op om de bal met zijn ‘houten’ been, zijn rechter dus, vanuit een ‘onmogelijke’ hoek achter Jacco Beerthuizen te hameren.
Hameren deed Ries Fok acht minuten voor tijd ook, maar dan van ver. Tot onuitsprekelijke teleurstelling van het pressende Dordrecht, waar Langerak nog een beste kopkans ongebruikt liet, draaide de ‘knaller’ van Fok via de binnenkant van de paal toch nog buiten het heiligdom van Beerthuizen.
Voort annuleerde Reygwart nog een kopgoal van de langzaam groeiende Johan Molenaar. De Brabander zou zijn knie in de rug van een tegenstander hebben geplant.
Scoreverloop: 0-1 Folkert Velten, 1-1 Romeo Wouden.
Opstelling Dordrecht’90: L’Ami; Olde Riekerink, Fok, Wilsterman, Liefden; Molenaar, Slagboom, Langerak; Wouden, Willaarts (Weezenberg), Van der Laan.
SC Heracles: Beerthuizen; Voskamp (Klomp), Coolen, Pattinama, Manders; Mossel, Waslander, Kilkens; Velten, Van Goozen, De Vries.
Bijzonderheden: Toeschouwers: 1100. Scheidsrechter: Hans Reygwart. Boekingen voor Marco Waslander en de schoffelende Henk van Goozen, die zijn bijnaam de ‘witte Braziliaan’ op geen enkele wijze wist waar te maken en zich verlaagde tot een schopbeweging naar het hoofd van de op de grond liggende Romeo Wouden.