 Rob van Hemert (r) waagt een poging om de Heracles-defensie te doorboren. De Heraclied Peter Langhenkel, komt te laat. Peter Matena (l) is namens DS toeschouwer. |
Het fluitconcert dat de DS-acteurs halverwege naar de kleedkamer begeleidde, maakte één uur later plaats voor een warm applaus. Het volk was plotseling vergeten dat DS'79 - Heracles eigenlijk was mislukt als entertainment, toen de speaker de andere resultaten ten gehore bracht. De misstappen van de concurrentie schonken, zichtbaar meer voldoening dan de 2-0 winst op Heracles. DS'79 was wéér een stap dichter bij de begeerde promotie. Nummer één in de eerste divisie, wie had dát voor mogelijk gehouden? Achteraf tilde Hans Dorjee dan ook niet zwaar aan de geleverde povere prestatie. „Ach, ik voetbal liever tegen Cambuur of Volendam dan tegen een club als Heracles. Je onderschat zo’n tegenstander nou eenmaal makkelijk," benadrukte de succesvolle trainer naderhand. Het Almelose ploegje, levend aan de zelfkant van de voetbalmaatschappij, verweerde zich dan wel dapper, maar was allerminst capabel de vrij eenzijdige confrontatie naar een hoog niveau te tillen.
DS'79 mocht zich gelukkig prijzen dat het gisteren hekkensluiter Heracles trof bij z'n poging het in Maastricht aangetaste moreel op te vijzelen. Een kwalitatief betere tegenstander had echter de zwakke Dordtse plekken onbarmhartig blootgelegd, dát staat vast.
De dreun die MVV had toegediend, kwam kennelijk harder aan dan was verondersteld, al repte Dorjee dáár wijselijk met geen woord over. Dorjee had het nog wel zo fraai bedacht met Rob van Hemert op de rechterwing, Hakim Braham en Anne Evers samen in het centrum om aan de linkerkant ruimte te scheppen voor Jacques den Bakker en in tweede lijn Edwin Gorter, Gerrie Mühren en Cees Spaan.
Een tactische variant die haperde, omdat Jacques den Bakker nauwelijks aan een aanvaardbare voorzet toekwam, de interrupties op het middenveld onvoldoende waren en Niels Overweg achterin nonchalant arbeid verrichtte.
Het was voor Dorjee aanleiding tijdens het thee-intermezzo fors in te grijpen, het „oude concept" in ere te herstellen en Peter Matena alsnog te laten opdraven voor Cees Spaan. Een sterke ingreep, want de tweede episode was amper 120 seconden oud of Anne Evers (wie anders?) bracht Heracles al op de knieën. Definitief, zo bleek later.
„Wij zijn daarna niet meer gevaarlijk geweest," erkend Heracles trainer Arie Stehouwer na afloop „vóór rust hadden we de kansen (Unaola 2x). Als je ze dan niet benut, mag je niks zeggen, wanneer je verliest."
Woorden waaraan niet viel te tornen. Sterker, Heracles had alle geluk van de wereld dat Anne Evers en Hakim Braham beiden tijdens dezelfde scrimmage de lat torpedeerden en dat Cock Rijkens, in het verre verleden onder de lat bij FC Dordrecht, een kopstoot van Edwin Gorter uit de kruising tilde.
Nu bleek dat Heracles-schade beperkt tot twee treffers, omdat alléén Edwin Gorter, tussendoor nog een keer Rijkens versloeg op een manier waarop hij blijkbaar patent heeft (een onverwachte vrije trap).
Simpel bleef DS op de been. „Het einde komt in zicht," liet Dorjee zich veelbetekenend ontvallen. Nog zeven wedstrijden, wat kan er nog mislopen?