Net terug van een bezoekje aan de fysiotherapeut vertelt Rui Almeida Monteiro enthousiast vanuit zijn auto. Hij moest weer even langs bij de fysio, omdat hij nog niet helemaal fit is. “Ik heb nog steeds last van dezelfde knieblessure als tijdens de voorbereiding. Ik had mijn voorste kruisband ingescheurd. Ik ben nu echt bezig met de laatste loodjes. Qua stabiliteit en kracht zit het goed, anders zou ik ook nog geen wedstrijden spelen. Maar ik denk dat ik momenteel op 90 procent zit en ben zodoende bezig met extra krachttraining. Mijn fitheid kan dus alleen nog maar beter worden.”
Afgelopen seizoen speelde Almeida Monteiro in de Portugese Tweede Divisie bij Portimonense. Nadat hij aan het einde van het seizoen 2002/2003 van zijn toenmalige werkgever Sparta te horen had gekregen dat zijn contract niet zou worden verlengd, kwam het buitenland in beeld. ‘’Die overgang was erg hectisch. Ik was mei en juni weg voor wedstrijden met het Kaapverdische nationale elftal. Eenmaal terug thuis moest ik metten door naar Portugal. Portimonense wilde me hebben, een ploeg waar ook twee andere internationals uit Kaapverdië speelden.
Het was mooi om een jaar in het buitenland mee te maken, maar voor de rechtspoot was het geen makkelijk jaar. ‘’De organisatie was niet geweldig, we kregen vaak veel te laat betaald. Het ergste was dat mijn vriendin en dochtertje hier in Nederland waren. Ik had no een jaar kunnen blijven, maar ik wilde terug naar mijn gezin. ‘’Toen Dordt kwam, was het dus zo beslist? ‘’ Sterker nog, ik heb zelf gebeld met Marco Boogers (Technisch manager) en Robert Verbeek (trainer) om te laten weten dat ik beschikbaar was. Ik wist wat de club neer wilde zetten, een ploeg met veel potentie. Daar wilde ik graag bij horen. Na mij kwamen jongens als de gebroeders De Nooijer er ook nog bij, dat geeft vanzelf een goed gevoel.’’
Ondanks dat goede gevoel had FC Dordrecht het moeilijk in de eerste twee competitiewedstrijden. Almeida Monteiro begon nog heel hoopvol aan het eerste duel. Uit zijn pass scoorde Dennis de Nooijer de eerste goal bij TOP Oss. De einduitslag was echter 5-1 voor de thuisploeg. Weliswaar geflatteerd, maar toch. Na een gelijkspelletje tegen Fortuna kwam Dordrecht op dreef en won van Cambuur en Heracles. Waar zat het verschil? ‘’We hebben die laatste twee wedstrijden veel en veel harder gewerkt. Als we dat doen, dan komt het goed. Dan moet nacompetitie haalbaar zijn.
Bij FC Dordrecht werd Almeida Monteiro vooral gehaald vanwege zijn snelheid. Aan de rechterkant kan hij elke positie invullen. Bij het Kaapverdische nationale elftal wordt ook vooral gegokt op zijn snelheid. ‘’We spelen heel defensief, met drie centrale verdedigers. Ik sta dan rechtsback, maar krijg veel ruimte om mijn acties nar voren te maken. We staan met vier punten uit vier wedstrijden gedeeld laatste in de WK kwalificatiepoule. Het WK is misschien een beetje te hoog gegrepen, ploegen als Ghana en Zuid-Afrika zullen wellicht door gaan. Maar we kunnen ons in deze poule ook kwalificeren voor de Afrika Cup. Vorige keer hebben we het net niet gehaald door een 1-0 verlies tegen Kenia, het zou een mooie stap zijn voor het land om nu wel deel te mogen nemen.’’
Rui Almeida Monteiro: in sommige kranten wordt hij slechts genoemd Almeida, andere gebruiken Monteiro. Hoe zit dat nu precies? ‘’In Kaapverdië krijg je als kind de achternaam van je beide ouders. Zij hebben zelf uiteraard ook twee namen en geven de naam van hun vaderskant door aan hun zoon of dochter. Ik heb nu zelf een dochter en zij heet ook Almeida Monteiro. In Nederland is de wet nu eenmaal dat een kind dezelfde achternaam heeft als de vader.’’

Tekst: Nathalie Nuiten
Bron: Elf magazine