UIT DE VI: DS'79 ANNO 1988

In deze serie worden elftallen van een bepaald jaar doorgelicht. Betrokkenen schetsen het team en het tijdsbeeld waarin het zich bewoog. VI zocht uit wat er van de spelers is geworden. In deze aflevering: DS'79 1988.

Als meao-scholier maakte Michel Langerak in 1987 namens DS'79 zijn debuut in het betaalde voetbal. In de Eredivisie, tegen Sparta. 'Ik scoorde direct en de wedstrijd erop tegen FC Utrecht opnieuw', vertelt Langerak. 'Dat was natuurlijk een fantastisch begin. Er kwam meteen een mooi verhaaltje in de krant; voor mij voelde het alsof ik mijn droom had waargemaakt. Maar vanaf toen had ik ook iets van: Nu ga ik er ook echt voor.'

In 1988 degradeerde hij nog wel met de Dordtenaren uit de Eredivisie, maar voor de ontwikkeling van enkele regionale talenten was dat geen ramp. In de jaargang 1988/1989 kreeg Langerak van coach Simon Kistemaker volop speeltijd. 'Kistemaker was niet een trainer die een bijzonder tactisch concept had, maar hij had wél de gave het maximale uit een team te halen', vindt Langerak. 'Hij maakte je mentaal zó hard dat je boven jezelf uitsteeg. Dat deed hij onder meer door erg confronterend te zijn. In de jeugd was ik toch wel een beetje het mannetje, in de goede zin van het woord dan. Kistemaker zette mij op m'n plaats. “Mich, lange slappe tuinslang. Je was niet slecht, néé, je was ongelóóflijk slecht”. Dat soort dingen. Maar later kwam hij dan weer naar moe toe om te zeggen dat hij juist bedoelde dat ik veel beter kon. Simon had veel last van migraine en slikte van die paardenpillen. Die gaf hij ook weleens aan zijn spelers. Ik moet zeggen dat ik ze wel aannam en net deed of ik ze inslikte, maar in werkelijkheid heb ik dat nooit gedaan. Al had je ze onder Kistemaker soms wel nodig. Hij liet ons het leplazarus lopen. Jaap van de Wiel was de hele dag stratenmaker, maar die werd op de training door Kistemaker niet ontzien. Iedereen moest er vól voor gaan bij hem.'

Veel geld had DS'79 niet. 'Gerard Bouwer was voorzitter en hij voerde ook de contractbesprekingen. Daarbij draaide hij elk dubbeltje om. Maar we zijn dat seizoen wél mooi twee keer op trainingskamp geweest naar het buitenland; eerst naar Qatar en later naar Benidorm. Dat was geregeld via contacten van onder anderen Simon Kistemaker. We vlogen via Frankrijk naar Qatar. Op het vliegveld in Parijs was keeper Theo Speelmeijer ineens zijn paspoort kwijt. Grote paniek natuurlijk, maar vlak voordat het vliegtuig vertrok, werd-ie gevonden; had hij 'm op de wc laten liggen.... In Qatar was het snikheet. We speelden onder meer tegen Jong Qatar, wonnen met 4-1 en ik maakte er drie. Het waren uiteraard prachtige ervaringen. Benidorm ook. We mochten van Kistemaker 's avonds het hotel uit, maar moesten wél op een bepaald tijdstip terug zijn. Ik was jong en hield me daar natuurlijk aan. Toen ik terugkwam, zag ik iemand onder een deken in de gang zitten: dat was Kistemaker, die wilde controleren, of iedereen op tijd binnen was. Uiteraard waren er een paar die werden gesnapt. Kistemaker maakte daar dan niet zo'n probleem van, als je er de volgende morgen maar stónd. En dan ontzag hij ook niemand'.

Michel Langerak ontwikkelde zich langzaam maar zeker tot een doelpuntenmaker pur sang. In zijn profcarrière – die verder voerde langs (SVV/)Dordrecht'90, VVV, NEC, AZ en Sparta Rotterdam – zou hij meer dan honderd competitiegoals maken. 'Dat was natuurlijk zo gegroeid. Ik kan me uit de beginperiode nog een wedstrijd tegen SC Cambuur herinneren, waarin we met 2-0 achter kwamen en ik met twee doelpunten het duel vlak voor tijd besliste: 2-3. In de jeugd scoorde ik al heel veel. Als ik mezelf moet omschrijven: ik had een goed loopvermogen, had een goed zicht op waar de bal ging vallen, was vrij goed in de combinatie én kopsterk. Op dat koppen trainde we met Kistemaker héél veel. Hij heeft mij wat dat betreft enorm veel geleerd. Simon kon je tijdens zo'n training vernederen, maar hij zette je ook op scherp. Daardoor werd je beter en ging je ook in jezelf geloven. Kistemaker was keihard voor de spelers, maar ook voor zichzelf. Hij stond er altijd, wát er ook gebeurde. Fantastische man, echt waar'.

Door de beperkte middelen had DS'79 een selectie met veel spelers die afkomstig waren uit het regionale amateurvoetbal. 'Het was heel simpel bij DS: overdag had iedereen een baan, en aan het eind van de middag trainden we ons het leplazarus. Elke keer weer. Leen van der Weel kwam van Sparta en je kon ook wel zien dat hij de nodige ervaring had. Hij zal het zelf wel niet leuk vinden – want zo'n type is hij helemaal niet – maar als je in dit elftal een vedette moet aanwijzen, dan is het wel Leen. Kistemaker had ook wel enig respect voor hem. Iedereen kreeg ervan langs, maar Leen kwam er altijd genadig bij hem vanaf. Verder kwam Alfred Knippenberg – die toen al in Jong Oranje had gespeeld, van Go Ahead Eagles en Paul Hodgetts was een Brit, maar voor het grootste deel kwamen de spelers uit de buurt. Met Manuel Voll heb ik een bijzondere band. We komen allebei uit de jeugd van DS'79 en daarna zijn we contact blijven houden. We werken in de voetballerij al jaren samen. Ik was afgelopen seizoen hoofdtrainer van Zaterdaghoofdklasser LRC uit Leerdam en Manuel was mijn assistent daar. Komend seizoen gaan we samen naar Kozakken Boys'.

Hoe gaat het nu met de voormalige spelers en trainers? Van boven naar beneden en van links naar rechts (zoals op de elftalfoto) komen ze allemaal voorbij.

Kees Koudstaal (51) is werkzaam op de afdeling civiele techniek van de gemeente Schoonhoven, waar hij ook woont en het plaatselijke VV Schoonhoven traint. Michel Langerak zelf is 41 jaar. Hij was onder meer jeugdtrainer bij Top Oss en Sparta, waar hij onder anderen Kevin Strootman, en Georginio Wijnaldum onder zijn hoede had. Komend seizoen stapt hij dus over van LRC Leerdam naar Kozakken Boys. Langerak werkt ook nog op het Lyceum Oudehoven in Gorinchem, waar hij zich bezighoudt met het lesrooster en het leerlingenverzuim. Hij woont in Sliedrecht. Michel Maree (45 jaar) is makelaar en woont in Zürich in Zwitserland, terwijl Frank van der Woude (44), die zich ging toeleggen op lange afstandlopen, woonachtig is in Barendrecht. Paul Hodgetts (45) die amper in actie kwam voor DS´79 keerde terug naar het Verenigd Koninkrijk. Frans van der Heide (44) heeft een schildersbedrijf en woont in Bergschenhoek, waar hij technisch coördinator is bij BVCB. Theo Kulsdom (45) is golfleraar en woonachtig in Den Haag, Manuel Voll (40) woont in Gorinchem. Hij werkt als hoofd consultancy in de farmaceutische industrie. Raoul Hoepel is bij de betrokkenen uit beeld verdwenen en John van de Zwan (47) heeft een glazenwassersbedrijf. Hij is woonachtig in Den Haag. Anton Mathijssen, die ook voor RBC speelde en afkomstig is uit Sint-Willebrord, begon een garagebedrijf in Roosendaal en Theo Speelmeijer (45) is inspecteur van leidingen bij een chemische fabriek. Hij is een zwager van Michel Langerak en woont in Dordrecht. Alfred Knippenberg (40) is directeur van vier kledingwinkels in Deventer en Beverwijk. Hij woont in Schalkhaar, waar hij pupillentrainer is bij de gelijknamige voetbalclub. Jaap van de Wiel (49) werd stratenmaker. Hij woont in Dordrecht. Bert Bartelings, die bij de Rotterdamse deelgemeente Hoogvliet werkte en in Zwijndrecht woonde, overleed in 2009 plotseling op 48-jarige leeftijd. Leen van der Weel (51) is teamleider verkoop bij energiebedrijf Stedin en woont in Berkel en Rodenrijs. Simon Kistemaker (69), die vele clubs in het betaalde voetbal onder zijn hoede had, stopte afgelopen seizoen om gezondheidsredenen als trainer van Zondaghoofdklasser ADO'20. Hij woont in Heemskerk. Fred Koster (60) is medewerker netcoördinatie bij energiebedrijf Stedin. Hij woont in Dordrecht, waar hij hoofd technische zaken is bij VV Dubbeldam. Marcel van der Net (45) heeft een Internetbedrijf waarmee hij een Sporter Volg Systeem ontwikkelde. Daar maken inmiddels Sparta Rotterdam, SC Heerenveen en AZ gebruik van. Van der Net is zelf trainer van Sparta Rotterdam C2 en woont in Dordrecht. Victor Tebbens (47) werkt op de afdeling finance van ING en is woonachtig in Rijswijk.

Bron: Voetbal International, Nr. 19, 12 mei 2010
Tekst: Tom van Hulsen