VOETBALDIER GENIET NOG ELKE DAG

In zijn laatste seizoen als profvoetballer nam Ruud Heus (48) iedere dag een pijnstiller. ,,Ik had zoveel pijn dat ik alleen nog achteruit de trap af kon.'' Inmiddels is die pijn verdwenen en staat Heus, 28 jaar na zijn debuut bij AZ, nog steeds dagelijks op het voetbalveld. Als trainer van de FC Dordrecht-beloften. ,,Wat wil je nog meer?''

De geboren Hoornaar is behalve trainer ook verantwoordelijk voor de jeugdopleiding. Samen met Marco Boogers. ,,Een heerlijke baan. Met korte lijnen, zodat we snel kunnen beslissen. Ik vergader niet met twaalf mensen over een puntje. Natuurlijk, er zijn ook mindere momenten. Spelers die niet goed genoeg zijn, moeten weg. Die mededeling breng ik dan.''

Gedurende zijn loopbaan wist Heus al dat hij trainer wilde worden. ,,Dat is het mooiste, na zelf voetballen uiteraard.'' De noodzakelijke diploma's haalde hij dan ook al tijdens zijn actieve carrière. Alleen het diploma Coach Betaald Voetbal (CBV) ontbreekt nog. De gewezen linksback weet nog niet of hij volgend jaar de cursus gaat doen. Het grootste obstakel heet tijd. ,,Mijn ambitie is groot, maar de opleiding kost gewoon heel veel tijd. Je bent per week een paar dagen kwijt. Dat is veel, want ik heb een druk leven. Naast mijn werk bij Dordrecht heb ik ook nog vier dochters. Dus ik moet het eerst thuis overleggen.''

Kleurige schoenen
Tijden veranderen. In de glorietijd van Heus golden andere wetten dan nu. De meeste ontwikkelingen juicht hij toe. Toch dankt hij zijn successen als trainer - negen spelers overgeheveld naar de A-selectie - aan 'oude' normen en waarden. ,,Bij ons hebben spelers geen pet op. Dragen geen kleurige schoenen. Tegenwoordig is dat bijzonder. Onderscheiden doe je maar op het veld. Haal je het eerste elftal dan pas mag dat.''

Toch merkt de noeste verdediger van weleer ook bij zijn club dat er veel verandert. ,,Vroeger had de trainer aan een stemverheffing voldoende. Hij was de baas. Nu vragen spelers veel meer. Al vind ik dat niet erg. Ik praat makkelijk.'' Het blijft niet bij vragende spelers. ,,De laatste jaren denkt men veel meer na. Er wordt specifieker getraind. Vroeger had je bijvoorbeeld geen spitsentrainers. Het medische vlak ontwikkelt zich ook. Als ik nu terugdenk, speelde ik regelmatig op momenten dat dat eigenlijk niet kon. Dan was ik bijvoorbeeld na de wedstrijd wat duizelig en had ik hoofdpijn door een tik tijdens de wedstrijd. Toch stond ik dan twee dagen later weer te voetballen. Maar vroeger was zeker niet alles beter.''

Pijnstillers
Een treffend voorbeeld daarvan is het laatste seizoen van Heus bij AZ. ,,Alleen mijn vrouw weet dit, maar ik nam iedere morgen een pijnstiller. Ik had ongelofelijk veel pijn aan mijn achillespezen. Ik liep achteruit de trap af. Iedere morgen nam ik er een bij het ontbijt. Die begonnen dan te werken als de training begon. 's Middags sloeg ik de training vaak over. Ze waren slecht voor mijn maag, daarom had ik vaak diarree. Nu zou dat nooit gebeuren.''

Dat jaar bij AZ betekende het einde van een fraaie carrière. Waar velen Heus zich herinneren als een 'slager', kon hij wel degelijk goed voetballen. Heus was gezegend met een prima techniek en een magnifiek linkerbeen. ,,Ach, de insiders weten wel beter.''

De Rotterdamse cultheld is ook gezegend met een prachtige erelijst. Vier nationale bekers, een supercup en eenmaal de landstitel won hij als speler van de club uit Rotterdam-Zuid. Toch ontbreekt er wat. ,,Het is zonde dat ik nooit voor het Nederlands elftal uitkwam. Terwijl het er wel in zat. Alleen ik raakte geblesseerd of ik kreeg de kans niet. Ik vergeet nooit meer dat Jack van Gelder naar mij toekwam en zei: 'Het gaat gebeuren Ruud'. Dat was na PSV - Feyenoord. Van Gelder liet mijn naam ook vallen bij Michels, maar die vond mij niet stabiel genoeg. Vreemd, want ik was altijd goed voor een 6 of 7.''

Zilvervloot
Dat is het verleden. Wat de toekomst brengt weet Heus nog niet. Wellicht Feyenoord. De club waar hij door de supporters nog altijd op handen wordt gedragen. ,,Iedereen vraagt daarnaar. Natuurlijk heb ik wel een belletje gekregen. Maar dan veranderde er weer wat in het bestuur en hoorde ik weer een tijd niks. Het is geen doel. Ik plan namelijk niets. Bovendien heb ik het goed hier.''

Sjeiks uit Saudi Arabië maken ook weinig kans op het jawoord van de Oostzaner. Hij laat die zilvervloot graag liggen. Het leven en geluk dat hij nu heeft is hem meer waard. ,,Het is bijna half vier. Het regent en ik sta straks met achttien A-junioren en een paar beloften op het veld. Een prachtig leven. Wat wil je nog meer?''

Tekst: Sjors Blaauw