In de resterende tijd probeerde de amechtig ploeterende thuisclub het nog wel, maar kon ook in die ultieme fase niet meer gevaarlijk worden. Het dik verdiende gelijkspel bleef overeind en Dordt haalde daarmee toch een huzarenstukje uit want het had, na een tweede gele kaart voor Guy Ramos kort na rust, bijna de gehele tweede helft in ondertal de koploper moeten bestrijden. Dat het daarin ook nog slaagde om de achterstand ongedaan te maken, was helemaal knap. Terecht daarom dat na afloop een feestje werd gevierd met het massaal meegereisde legioen.

Het respect en de waardering van de aanhang ging vooral uit naar de inzet en strijd waarmee Dordt het punt uit het vuur had gesleept. Brutaal had het grote gedeelten van de wedstrijd zelfs het initiatief naar zich toegetrokken en controleerde de gekortwiekte lijstaanvoerder optisch zonder al te veel problemen.

De openingstreffer van VVV kwam na 22 minuten dan ook letterlijk en figuurlijk uit de lucht vallen. Calabro mocht bij de tweede paal inkoppen en de allereerste bal op het Dordts doel was ook meteen raak: 1-0.

Inmiddels had de minimaal warrig leidende Winter zich de irritatie van vriend en vijand op de hals gehaald. Met een regen van gele kaarten gooide de zwalkende arbiter alleen nog maar olie op het vuur dat van tijd tot tijd flink oplaaide. Toen de dampen eindelijk een beetje opgetrokken waren, stond Dordt met 10 man voor een welhaast schier onmogelijke opgave. Het elftal toonde echter zijn collectieve (veer)kracht en bleef zodoende voor de zevende keer op rij ongeslagen.