NIEUWS

fAN VAN FC DORDRECHT DANKZIJ HUGO
18/04/2008

Zoon Hugo was een bloedfanatieke FC Dordrecht-supporter. Hugo stierf negen jaar geleden op slechts 24-jarige leeftijd door een spierziekte, vader Huib van der Windt is nu al weer veertien jaar voorzitter van Supportersvereniging FC Dordrecht.

Huib van der Windt vindt zichzelf eigenlijk maar een saaie man. ,,Ik werk al 42 jaar bij hetzelfde bedrijf, woon al dertig jaar in hetzelfde huis in Sterrenburg en ben ook nog steeds getrouwd met Hilly,’’ grapt de eigenaar van een makelaarskantoor in Rotterdam. Vol trots kan de 65-jjarige Dordtenaar vertellen over het historische pand in Oud-IJsselmonde dat hij met een aantal zakenpartners acht jaar geleden kocht en sindsdien voortdurend heeft opgeknapt. ,,Het heeft wat gekost, maar we zijn er trots op.’’ Het werkende leven eindigt voor Van det Windt over anderhalf jaar. ,,Ik mocht doorgaan tot mijn 67ste, dat doe ik dan ook. Ik vind het veel te leuk om nu al te stoppen. Ik ben ongeveer tachtig uur per week aan het werk, maar nooit met tegenzin,’’ aldus Van der Windt, die ook nog voorzitter is van de Rotaryclub Rotterdam-Stad. ,,Als ik straks met pensioen ben is het tijd om leuke dingen te gaan doen, die afspraak heb ik al gemaakt met een aantal vrienden die ook stoppen.’’

Supportersrellen
,,Wanneer supporters zich niet gedragen, zoals dit seizoen na de uitwedstrijd tegen Haarlem of tijdens de kwartfinale in de beker tegen Roda JC, kijk ik daar anders naar dan het bestuur van FC Dordrecht. Zij denken ’dat gaat ons veel geld kosten’, terwijl ik als fan wel sta te genieten wanneer er mooie fakkels worden afgestoken als tegen Roda. Kijk, zo’n malloot op het veld is wat anders. Ook het incident met de trein vanuit Haarlem waarbij het voertuig half wordt gesloopt, is onacceptabel. Wat me dan wel stoort is dat de club mij opbelt om te vragen ’wat we er aan kunnen doen’, terwijl wij er als officiële supportersverening helemaal niets mee te maken hebben. Deze raddraaiers zijn niet eens lid van onze vereniging. Ik zie het ook niet als onze taak om voor de veiligheid te zorgen, daar zijn de politie en stewards voor. We zijn geen beveiligingsbedrijf, maar een vereniging die het de 250 leden en 600 ’lammetjes’ (jeugdleden, JDV) naar de zin wil maken.’’

Rechterrijtje
,,Natuurlijk vallen de prestaties van FC Dordrecht ook mij tegen. Met een, op papier althans, sterkere selectie dan vorig seizoen is het niet gegaan zoals verwacht. Een reden daarvoor is soms moeilijk te vinden. Ik vergelijk het wel eens met mijn werk in de makelaardij: soms bel je iemand op omdat je hem of haar weer eens wilde spreken en sleep je een nieuwbouwproject binnen, de andere keer ben je ergens een week mee bezig en levert het uiteindelijk niets op. Een verklaring is er niet voor te vinden, geluk speelt ook een rol. Ik denk dat ondanks de tegenvallende resultaten trainer Gert Kruys en technisch manager Marco Boogers gewoon prima werk afleveren, al betreur ik het dat ze Dordtenaar Johan Versluis laten vertrekken.’’

Hugo
,,Mijn jongste zoon Hugo overleed negen jaar geleden op slechts 24-jarige leeftijd. Hij leed aan de ziekte van Duchenne, een dodelijke spierziekte. Hij was net een jaar toen de artsen dat ontdekten. Ze vertelden destijds dat hij niet ouder dan achttien zou worden, hij heeft het dus nog aardig lang uitgehouden. Hij zat vanaf zijn tiende in een rolstoel, maar heeft echt genoten van het leven. Hugo woonde op zichzelf iin Nijmegen, waar hij sociologie studeerde. Ook was hij een bloedfanatieke supporter van FC Dordrecht, we gingen samen bijna naar alle wedstrijden, uit en thuis. Als ik een keer geen zin had om in de sneeuw helemaal naar Emmen te rijden, noemde hij me een ’nepsupporter’. Dus gingen we uiteindelijk toch. Na zijn dood heeft hij in het stadion een eigen gedenksteen met zijn naam erop gekregen, op de plek waar hij altijd zat. Door hem ben ik ook bij FC Dordrecht betrokken geraakt. Toen de supportersvereniging compleet op zijn gat lag, vroeg toenmalig voorzitter Cees den Braven mij om de supportersvereniging te leiden. Dat doe ik nu nog steeds, al wordt het zo langzamerhand wel tijd voor iemand anders.’’

Bron: AD/De Dordtenaar
Tekst: Jan-Dirk Verhey