Gevraagd naar zijn toekomstplannen is aan alles te merken dat Manu Dagher (23) in zijn hoofd al afscheid heeft genomen van FC Dordrecht.

,,Ik heb ongeveer een maand geleden aan technisch manager Marco Boogers gevraagd wat de club met mij van plan is, maar kreeg toen te horen dat daar nog geen beslissing over is genomen en dat ik nog even geduld moet hebben. Dus formeel heb ik van Dordrecht nog niet gehoord of ik voor contractverlenging in aanmerking kom. Maar het feit dat ik zo weinig speel en dat de club nog niet met me heeft gepraat, zegt misschien wel voldoende,’’ aldus Dagher. ,,Ik ben wel teleurgesteld dat ik dit jaar zo weinig kansen heb gekregen. Vaak val je in de slotfase in bij een achterstand, dan is het alles of niets met lange ballen naar voren. Je bewijzen als spits valt dan niet mee.’’

Het bijltje erbij neergooien is echter nooit in het hoofd opgekomen van Dagher. ,,Nee, hoe moeilijk het af en toe ook is om na een week hard trainen weer op de bank te zitten of zelfs op de tribune, opgeven zit niet in mijn aard. Ik doe altijd voor de volle honderd procent mijn best op het trainingsveld.’’

De voorhoedespeler is al wel volop bezig met een leven na FC Dordrecht. ,,Ik ben met een aantal clubs uit het betaalde voetbal in gesprek, al is er op dit moment nog niets concreet. Ook een paar hoofdklassers hebben interesse getoond, al vind ik mezelf eigenlijk te jong om al een stapje terug te maken. Ik wil heel graag slagen als profvoetballer.’’ ASWH en Kozakken Boys zouden interesse hebben in de rappe aanvaller, die op alle posities voorin uit de voeten kan.

Slagen in de harde wereld van het profvoetbal is een prestatie op zich, maar door alle ellende in het nog jonge leven van de geboren Liberiaan kan Dagher het relativeren. ,,De voetbalwereld is hard. Niet altijd even eerlijk en egoïstisch ingesteld. Maar ik zie alles in perspectief.’’

In 2002 ontvluchtte Dagher het door diverse burgeroorlogen verscheurde Liberia. Alleen, om in Europa een beter bestaan op te bouwen. Hij belandde in een asielzoekerscentrum in het Brabantse Gilze. Hij ging voetballen bij zondag-hoofdklasser Baronie, waar Heerenveen hem al rap wegplukte. Hij kreeg de kans om zich bij de Friese beloften te ontwikkelen, maar door problemen rondom zijn verblijfsvergunning zag de eredivisionist af van de diensten van de spits. De Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) had het vermoeden dat Dagher onder een valse naam in Nederland was terechtgekomen. Onterecht, zo bleek later. Dagher had het er echter zwaar mee. ,,Ik voelde me aangetast in mijn integriteit. Gelukkig bleken de beschuldigingen onterecht en mocht ik blijven.’’ Het geloof was in die moeilijke periode een belangrijk houvast voor Dagher. ,,Zeker omdat ik toen alleen was. God heeft me er doorheen gesleept.’’

Alleen is Manu Dagher inmiddels niet meer. Hij is inmiddels getrouwd met Maima, die hij in Nederland heeft leren kennen. De dochter van een Nederlandse vader en een Liberiaanse moeder studeerde in Rotterdam en woonde op kamers in Dordrecht. Samen hebben ze een veertien maanden oude dochter, Cheyenne. Het gezin woont in de Dordtse wijk Crabbehof. Als het aan Dagher ligt blijft dat ook zo, ook wanneer hij volgend jaar bij een andere club aan de slag gaat. ,,Ik heb het prima naar mijn zin in Dordrecht, dus verhuizen hoeft wat mij betreft niet. Maar in de voetballerij weet je nooit waar je belandt.’’

Als de plannen werkelijkheid worden, gaat Dagher deze zomervakantie voor het eerst terug naar zijn geboortestad Foya in het West-Afrikaanse land. De glimlach die hij tevoorschijn tovert als die trip ter sprake komt, verraadt dat hij daar erg naar uitkijkt. ,,Ik heb daar nog veel familieleden wonen en kan niet wachten om die weer te zien. Al heb ik nog regelmatig contact met mijn familie in Liberia, er heen gaan is toch iets anders,’’ vertelt hij in foutloos Nederlands. Het spreken van de taal in het land waar hij woont, vindt Dagher ook een must. ,,Je moet je aanpassen, dat begint bij het leren spreken en schrijven van de taal. Maar ooit ga ik terug naar Liberia, zeker nu er vrede en rust heerst.’’

Bron: AD/De Dordtenaar
Tekst: Jan-Dirk Verhey