Op 5 februari was het precies een kwarteeuw geleden dat de Dordtse oliebaron en sportliefhebber Nico de Vries in het Zwitserse Arosa plotseling overleed. Herinneringen aan de oud- voorzitter en -sponsor van DS’79 en ex-geldschieter van de Frisol-wielerploeg en basketbalclub Rowic.

Voetbalbestuurder Gerard Bouwer zal de dag dat Nico de Vries overleed nooit meer vergeten. ,,Nico was op vakantie in het Zwitserse Arosa en zijn jongste zoontje logeerde bij ons. Nicootje was toen één of twee jaar oud. Het laat zich raden wat voor impact het bericht had dat Nico tijdens zijn vakantie was overleden. Ik heb nog lang contact gehouden met de familie, maar op een gegeven moment verwatert dat, het is over gegaan.’’

Bouwer kan zich de entree van De Vries in de voetbalsport ook nog eenvoudig voor de geest halen. ,,Op verzoek van de toenmalige burgemeester Van Zuuren ontstond in 1979 een discussie over de continuïteit van het betaalde voetbal in Dordrecht. De nood was echt hoog,’’ zegt Bouwer, die van 1972 tot 1974 ook al aan FC Dordrecht verbonden was. ,,Ik heb hem geadviseerd contact op te nemen met Nico de Vries. Ik wist dat hij sport-minded was en mogelijk voor impulsen zou kunnen zorgen. Nico zei vervolgens ’ja’, maar wilde mij er per se bij hebben. Dat was ook mijn eerste officiële kennismaking met hem, daarvoor kenden we elkaar niet persoonlijk. Daarna hebben we de operatie in gang gezet en was het voortbestaan van - zeg maar - FC Dordrecht gewaarborgd.’’ De club kreeg wel een nieuwe naam: DS’79, naar Drechtsteden, en de kleuren rood en wit veranderden in geel en blauw. ,,We maakten een plan van aanpak en hebben een bestuur gevormd. Daarin werd Nico voorzitter en ik penningmeester. Hij was ook nog voorzitter toen hij in 1983 stierf.’’

Gevraagd naar zijn herinneringen aan DS’79 zegt Gerard Bouwer: ,,Het mooiste vond ik de totale revival van het betaalde voetbal in Dordrecht. We hadden een fantastisch publiek, trokken meer dan 10.000 toeschouwers. Er stond ook een fantastisch team, met jongens als keeper Jaap Bloem, Niels Overweg en Epi Drost. Die hele impuls is mij het meest bijgebleven. DS’79 was echt ongekend populair in Dordrecht. Nico’s plotselinge overlijden was natuurlijk vooral een klap voor zijn familie, maar ook voor het betaalde voetbal in Dordrecht. De grote initiator ging verloren. In 1983 zijn we nog wel kampioen van de eerste divisie geworden, maar daarna werd het snel minder. Dit had alles te maken met de beperkte financiële mogelijkheden,’’ zegt Bouwer, die Nico de Vries omschrijft als een ’gedreven self-made man’. ,,Hij had een onorthodoxe manier van zaken aanpakken. Zeer rechtlijnig maar met een positief resultaat, zowel op zakelijk gebied als rond de club.’’

Henk Stolk was speler en later voorzitter van Rowic in de tijd dat de Dordtse basketbalclub furore maakte in de eredivisie als Frisol/R. De Vries ondersteunde de club van 1968 tot 1982. ,,Mijn eerste contact met Nico de Vries was als speler van Frisol/Rowic. Ik kreeg een paar schoenen, dat vond ik geweldig, en een groen shirtje met de naam van de sponsor erop. En daar had ik moeite mee. Ik heb me echt afgevraagd of ik het met mijn principes kon verenigen om met de naam van iemand anders op mijn borst te gaan lopen. Ik was toch geen reclamezuil? We kregen ook van die strakke trainingspakken, dezelfde als de wielerploeg van Frisol. Die waren helemaal niet voor basketballers gemaakt, maar wij vonden het al lang mooi. Later werd ik voorzitter van Rowic en toen werden de contacten natuurlijk intensiever, uiteindelijk werden we vrienden. Hij heeft me wel eens geholpen als ik bij de club geld tekort kwam. Dan gaf hij zo twintigduizend gulden neer. Ik werkte altijd hard en dat kon hij wel waarderen,’’ zegt Stolk, directeur van het Zwijndrechtse bedrijf Oostendorp, dat gespecialiseerd is in de bouw van lichtinstallaties voor sportterreinen. ,,Nico heeft me op zakelijk gebied een belangrijk zetje in de rug gegeven, door mij in 1981 de bouw van de lichtmasten bij het stadion van DS’79 te gunnen. De Amerikaanse basketballers van Rowic hebben toen nog de kabels lopen trekken.’’

Stolk kent ook de andere Nico de Vries, de harde zakenman. ,,Natuurlijk had ook hij zijn schaduwkant. Dat had vooral te maken met speculaties in de oliebusiness en alles wat dat in de wereld teweeg brengt. Maar dat lag voor mij niet bovenop de soep. Ik heb ook nooit last gehad van hard feelings toen hij stopte met de sponsoring van Rowic. Onze resultaten en publieke belangstelling stonden niet in verhouding met het geld dat erin omging. Ik begreep die beslissing wel. Ik ben iemand die nog steeds in dankbaarheid leeft met de gedachten aan de ontmoetingen met Nico de Vries en wat hijvoor mij heeft betekend. Het kippenvel staat nu ook op mn rug als ik het erover heb. Ik droom nog wel eens van die man. Dat ik met mijn bedrijf vorig seizoen in twaalf stadions de lichtmasten heb mogen renoveren, schrijf ik naast mijn eigen inspanningen mede op het conto van Nico. Het klinkt misschien raar, maar ik heb van vijf mensen die overleden zij een besef dat zij vanaf ’de andere kant’ nog steeds met mij omgaan. En die mensen zitten niet stil. Ik ben ervan overtuigd dat gestorvenen nog een actieve, ondersteunende rol in mijn gedachtenleven vervullen. Zolang ze zo in het bewustzijn van mensen aanwezig zijn, kunnen ze hier ook nog iets doen.’’

Bron: AD/De Dordtenaar
Tekst: Gaby Bouman en André Valk

MARCO DE VRIES KOOS DE WEG VAN DE MEESTE WEERSTAND
Marco de Vries, Nico’s oudste zoon, is naar eigen zeggen inmiddels ’een oude man van 45 jaar.’ Hij woont al jaren in het Brabantse Helvoirt. ,,Net Dubbeldam, maar dan met een zachte g,’’ lacht De Vries, die tijdens het voorzitterschap van zijn vader zelf voor DS’79 speelde.

,,Maar het is echt een fabel dat ik werd opgesteld omdat mijn vader sponsor was. Daarmee zou je de trainers uit die tijd ook tekort doen. Toen Jan van Daal me op m’n zeventiende wilde laten debuteren, heeft juist mijn vader wel drie keer gevraagd of hij het echt zeker wist.’’

Als talentvol aanvaller kon De Vries destijds kiezen voor Sparta, FC Utrecht of DS. ,,Vanwege de reistijd koos ik voor Dordrecht. Achteraf was dat de weg van de meeste weerstand. Ik wil niet zeggen dat ik er last van had dat mijn vader voorzitter was, maar voordeel heb ik er zeker ook niet van gehad. Pas toen ik een jaartje bij RWDM in België ging spelen en daar ook het UEFA-jeugdelftal haalde, met spelers als Gullit, Rijkaard en Kieft, kwam het besef dat ik waarschijnlijk toch wel tegen een bal kon trappen. Want volgens mij werd dat team niet gesponsord door Frisol.’’

Na zijn afscheid van het betaalde voetbal speelde De Vries, getrouwd en vader van twee dochters, nog voor DFC en uiteraard voor zijn eerste voetballiefde Dubbeldam. ,,Dat ik naar DFC ging, was nog wel even wat. Maar zij speelden eerste klasse en dat leek me een leuk niveau. Bij Dubbeldam heb ik me wel altijd het meest thuis gevoeld. Het is het Volendam van Dordrecht, zeg ik altijd. Een hechte gemeenschap. Als ik een Dordtse krant onder ogen krijg, kijk ik ook altijd wat ze gedaan hebben. Nee, het voetballen is nu al lang over voor mij. Ik heb na onze verhuizing nog een wedstrijd of tien in het eerste van Helvoirt gespeeld, om te integreren, haha. Daarna had ik het wel gehad met het voetbal. Ik scheurde bij een ongelukje ook een kruisband.’’

Marco de Vries bezocht onlangs de reünie van de Frisol-wielerploeg en hield daar een warm gevoel aan over. ,,Mijn vader was voor de buitenwereld de keiharde zakenman, maar als vader was hij heel zorgzaam. Hij betrok ons ook direct bij de sport. Als ventje van twaalf liep ik al drie dagen rond bij de ploeg in de Tour de France. Hij zette me ook een keer neer als mecanieker in de auto achter de Australiër Allan Donald. En ik maar hopen dat hij niet lek reed, want ik wist helemaal niet hoe ik een wiel moest steken. Het was leuk om die mannen allemaal weer te zien. Kuipertje, Cees Priem... Het heeft me positief verrast wat die tijd voor impact heeft gehad op de sporters. Of je nou met die wielrenners spreekt of met DS-spelers zoals Anne Evers, het is allemaal heel dankbaar geweest. Ja, het is de vraag wat er met DS was gebeurd als mijn vader niet was overleden. Hij wilde bijvoorbeeld de merchandising op Amerikaanse wijze aan gaan pakken. Eigenlijk was hij zijn tijd ver vooruit.’’