Rond middernacht verschoof de kalender geruisloos naar vrijdag 8 september. Dé dag waar al de hele week naar uitgekeken werd. Dé dag ook dat hét zou moeten gaan gebeuren. En het kon toch ook eigenlijk bijna niet meer mis? Twee punten en minstens twee doelpunten voorsprong op de concurrentie. “Tuurlijk moet het mogelijk zijn”, riep iedereen naar iedereen die het maar horen wilde. Dat het in de 33 voorgaande keren maar twee keer gelukt om de punten uit Veendam mee te nemen, gaf alleen maar aan “dat een overwinning eigenlijk alleen maar steeds dichterbij kwam.”
Het is een half uur na middernacht, de wereld slaapt. Het is stil en donker, maar het is vooral dé dag. Kort daarvoor hadden alle voorzitters van de plaatselijke amateurverenigingen aan het einde van de vergadering de club nog persoonlijk alle succes toegewenst. “We” zouden die prijs binnen moeten kunnen slepen. Brede glimlachen en oprecht uitgesproken steun, het goede gevoel was er. In heel Dordt!
De stemming was in de loop van de week steeds enthousiaster geworden. Na de 0-4 overwinning op Fortuna schreef de Supporters Vereniging al twee bussen vol voor de reis naar het noorden. Op dinsdag volgde een derde en donderdags zelfs een vierde. Iedereen geloofde erin en wilde erbij zijn. Intern werden heel voorzichtig zelfs al scenario’s besproken voor het geval dat, maar de goden werden niet verzocht. De bestelling van bloemen en champagne werd zeer bewust achterwege gelaten. Dát zou een week later nog wel kunnen. “Eerst die prijs.”
De spanning steeg, met de dag. De club was in beroering, maar vooral ook in de belangstelling. De club leefde weer. “Heerlijk!!” En het legioen groeide, elke dag. Telefoons rinkelden bijna onophoudelijk. “Ja hoor, je kunt op eigen gelegenheid naar Veendam reizen.”. “Ja hoor, de kassa’s zijn gewoon open in Veendam”. “Ja hoor, er zijn nog een paar plaatsen in de supportersbus. Maar wel op tijd komen hè”. Een volksverhuizing leek op stapel zoals Dordt die al jaren niet meer had meegemaakt want ook de sponsoren hadden, ondanks het vroege tijdstip van vertrek, een bus vol gekregen. Iedereen hunkerde weer naar een succes, het was immers al weer vijf jaar geleden dat de club dichtbij een prijsje was geweest. Op 30 november 2001 ging de periodetitel in de fameuze thuiswedstrijd tegen Helmond Sport twaalf seconden voor het laatste fluitsignaal in de 94e minuut alsnog aan onze neus voorbij. Nu mocht dat niet meer gebeuren.
Vrijdagochtend half negen, de dag is begonnen. Het stadion is nog nagenoeg verlaten, maar het goede gevoel hangt onmiskenbaar al onder de strakblauwe lucht. De zon schijnt uitbundig aan hemel, net zo uitbundig als ’s avonds het feest zou moeten worden.
Even na elven druppelen de eerste spelers binnen en ver voor het afgesproken tijdstip van kwart over twaalf is iedereen al present. Om half één brood met soep waarna de bus wordt gepakt. Heel stiekem verdwijnt onderin een tas voor de terugreis. Klokke ene rijdt de bus de poort uit, op weg naar Veendam.
Vervolgens arriveren de sponsors. Koffie en koek in het spelershome, maar het merendeel drentelt nerveus door elkaar heen. Al om twee uur staat het vertrek gepland omdat er onderweg nog gegeten gaat worden. De laatste plaatsen in de businessbus zijn vergeven aan personeel en een paar vaste medewerkers. Omdat Dordrecht nu eenmaal een club is die bij elkaar past.
Tenslotte is het de beurt aan de supporters. Sommigen hebben een vrije middag kunnen nemen, maar de meeste moeten zich haasten om op tijd te zijn. Het supportershome is al vroeg geopend en de stemming stijgt naarmate het legioen op de parkeerplaats groeit. Uiteindelijk vertrekken vier afgeladen bussen naar het Noorden. Het stadion wordt door de allerlaatste afgesloten. Het ligt er daarna verlaten bij, echt iedereen is mee om het te kunnen beleven.
De files blijken weer onvermijdelijk en het lijkt nog even spannend te worden of het legioen op tijd in De Langeleegte zal arriveren. Vijf minuten voor aanvang stroomt het vak vol met juichende, dansende en zingende supporters. Blij dat het feest kan gaan beginnen en waarschijnlijk ook blij dat ze na bijna vier uur eindelijk de benen weer kunnen strekken.
Dordrecht speelt niet zo goed als de voorgaande weken, maar het legioen staat pal achter hun helden. “Wij staan bovenaan” en tal van andere aanmoedigingen overstemden het thuispubliek continue. Misschien was de aanblik van dat bomvolle supportersvak wel het mooiste uit de eerste helft. De verste uitwedstrijd van het seizoen, en dan zo’n aanhang. “Dat was echt kicken”, zeiden alle spelers ook na afloop. Maar helaas kon de ploeg het toen nét niet brengen.
Na rust, in de richting van de eigen supporters, ging het beter en zeker na de gelijkmaker was het feest. “Periode, periodekampioen” schalde het door het stadion. Dansen, zingen, hossen, maar het duurde helaas maar vijf minuutjes. Het ultieme slotoffensief mocht niet meer baten, de prijs werd honderd kilometer naar het westen door Den Bosch binnengehaald.
De teleurstelling was groot, maar werd met opgeheven hoofd gedragen. “We” hadden het toch maar geflikt: de finale bereiken en heel even aan de triomf mogen ruiken. “We” staan nog steeds tweede en “we” hebben nog altijd een fantastische seizoenstart. Bovendien hebben “we” nog vijf kansen en “we” gaan vrijdag gewoon weer van Eindhoven winnen…
Pas ver na twee uur ’s nachts keren de laatste terug op de Krommedijk. Het was een lange, lange dag, maar we hebben er wel van genoten. Want dat is ook de bedoeling…