VAN ONBEKEND NAAR BEMIND
Manu Dagher groeit uit tot publiekslieveling.

Het waren vervelende dagen de afgelopen weken voor Manu Dagher. De Liberiaanse aanwinst van FC Dordrecht voelde zich fit, was gretig, maar trainen en spelen mocht hij niet, op wat saaie krachtoefeningen na. Een scheurtje in het bot van zijn kleine teen verhinderde dat hij datgene kon doen dat hij het liefste doet: voetballen, voetballen en nog eens voetballen.

De kleine en rappe linksbuiten is namelijk een ouderwetse liefhebber. Een speler die iedere minuut van de dag met de bal bezig wil zijn, beter wil worden. Met zijn overstap van zondaghoofdklasser Baronie naar FC Dordrecht kwam dan ook een droom uit: Dagher werd prof en mag voortaan elke dag op het veld staan. Nu, een half seizoen later kijkt hij met veel plezier terug op zijn overgang naar het betaalde voetbal. ,,Ik heb het bij FC Dordrecht heel erg naar mijn zin. Fysiek vond ik de overstap niet zo groot, omdat ik bij Heerenveen al eens in de beloften gespeeld heb. Tactisch is het verschil wel enorm groot. Bij Baronie speelden we met drie spitsen en hoefde ik, als linksbuiten, alleen maar voorin te blijven hangen. Bij FC Dordrecht moet ik veel meer als teamspeler denken: niet alleen aanvallen, maar ook mijn verdedigende taken uitvoeren en steeds de afweging maken: wanneer ga ik voor de actie en wanneer niet.’’

Het tactische verhaal is nieuw voor de Dordtenaar. In zijn geboorteland Liberia is tactiek bijzaak, in het moderne, Nederlandse voetbal bijna hoofdzaak. ,,In Liberia heb je geen opleiding, zoals Nederlanders die kennen. Voetballen leer je gewoon op straat, door het te doen. Daar zijn ook geen clubs met jeugdelftallen die competitie spelen. Daar voetbal je op school en met scholen tegen elkaar. Wel elf tegen elf, maar niet zo strak vanuit een bepaald systeem, zoals dat hier gebeurt.’’ Voetbalclubs kent het land wel, maar van een echte, sterke competitie is geen sprake, waardoor Liberia niet bekend staat als voetballand. ,,Dat komt vooral door alle politieke problemen die voor veel onrust zorgen.’’

Die onrust en onstabiele situatie dreef Dagher naar Nederland, waar hij als voetballer onderdak vond bij Baronie. Heerenveen scoutte hem in het Brabantse land en haalde hem naar Friesland toe, waar hij in het beloftenelftal terecht kwam. Na een kortstondig avontuur in het hoge Noorden keerde hij terug naar de Baronie, om zich vervolgens zelf aan te melden bij FC Dordrecht, de club uit de stad waar zijn vrouw vandaan komt. ,,Via Maceo Rigters (vorig seizoen speler van de Dordtenaren, nu van NAC Breda; red.), met wie ik bij Heerenveen speelde, kwam ik bij FC Dordrecht terecht. Na een gesprek met Michel de Man en met Marco Boogers (technisch manager; red.) mocht ik aan het einde van vorig seizoen een week met het eerste meetrainen.’’ In die paar dagen tijd overtuigde Dagher de technische staf van zijn kwaliteiten en kreeg hij een contract voorgelegd.
De technisch manager zag in de rappe vleugelspeler een ruwe diamant, die de moeite waard was om bij te slijpen. Vooral omdat Dagher ontzettend leergierig is. ,,Ik wil beter worden, daarom luister ik veel naar de mensen die veel ervaring hebben, zoals de trainers en de oudere spelers in de groep. En ik kijk veel naar spelers bij andere clubs: hoe voeren zij hun taak uit op mijn positie. Vroeger lette ik bijvoorbeeld heel veel op Mark Overmars, omdat hij net als ik snel en klein is. Mijn echte grote voorbeeld is George Weah. Hij is voor mij de beste voetballer die Liberia heeft gehad. Maar ik vind hem niet alleen een groot voetballer, maar ook een groot mens.’’

De aanwijzingen die de trainers Jurrie Koolhof en Harry van der Laan hem geven, vertaalt Dagher met succes naar het veld. Waar hij in het begin van het seizoen nog vanaf de bank moest toekijken, is hij nu een vaste waarde. Een teken dat hij grote vooruitgang boekt. Progressie die niet alleen de trainers is opgevallen, maar ook de supporters aan de Krommedijk. De ijverige en onnavolgbare Liberiaan is namelijk in rap tempo aan het uitgroeien tot de lieveling van veel fans. Iets waar hij zich nauwelijks van bewust is. ,,Ik doe gewoon mijn best. Ik vind dat ik eigenlijk nog meer moet brengen voor het publiek. Ik heb bijvoorbeeld nog problemen met scoren. Daar praat ik veel over met de trainer. Die wijst me er dan steeds op dat ik rustiger moet worden voor de goal. Dat is iets waar ik nog heel hard aan moet werken.’’
Het bijschaven van die kwaliteit en van zijn andere kwaliteiten doet Dagher de komende twee jaar nog aan de Krommedijk, aangezien de club onlangs de optie in zijn contract lichtte. Waar veel spelers na een goed half jaar al roepen dat ze hogerop willen, daar blijft hij zijn cluppie dus trouw: ,,Ik ben hier nog niet uitgeleerd. Natuurlijk wil ik ooit bij een leuke club in de eredivisie voetballen, maar nu nog niet. Ik wil nu bij FC Dordrecht presteren. Dat is voor mij de enige club die telt.’’

LIEVELING
De kleine Manu Dagher is met zijn tomeloze inzet niet alleen heel snel de lieveling van het publiek aan het worden, hij is ook het oogappeltje van trainer Jurrie Koolhof. ,,Als ik Manu zie, dan straalt het plezier er altijd vanaf. Hij traint en voetbalt met een ongelooflijke beleving’’, verklaart de coach zijn zwak voor de linksbuiten. ,,Manu moet en kan nog heel veel bijleren. Daar traint hij hard voor. Hij wil namelijk ook heel graag beter worden en iets bereiken in het voetbal.’’